Pod koniec ubiegłego roku w mediach zrobiło się głośno za sprawa modelki Ilony Felicjańskiej i jej męża Paula Montany. Była modelka wraz z mężem zostali aresztowani 18 grudnia w godzinach wieczornych.
Informacja została przekazana przez biuro szeryfa z hrabstwa Monroe na Florydzie. Powodem miało być naruszenie nietykalności cielesnej "poprzez dotknięcie lub uderzenie".
W wigilię Bożego Narodzenia para wyszła na wolność po wpłaceniu kaucji w wysokości 1,5 tysiąca dolarów za osobę. Pomogli im w tym bliscy przyjaciele.
W lutym bieżącego roku amerykański prokurator uznał sprawę Montanów za zamkniętą i nie zdecydował się na wniesienie oskarżenia. Informacje o tym znaleziono w internetowym systemie sadowym.
Ilona Felicjańska udała się na odwyk
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Portal Plejada, kilka dni temu Ilona Felicjańska udała się na odwyk. Jak się okazuje modelka spędzę go w jednym ze szpitali psychiatrycznych.
Ilona Felicjańska z tej okazji postanowiłam napisać list, który mogliśmy przeczytać na łamach Plejady. Oto on:
Modelka napisała szczey list
Patrzę na nieszczęśliwych, smutnych i zagubionych ludzi. Krzyczących z żalu i bezsilności. Patrzę, słucham i płacze. Tylko tyle mogę. Parę słów. Kilka przytuleń. Czy to da im nadzieję? Nie wiem. Wiem, że mi da, bo ja jestem tylko uzależniona od alkoholu, miałam nawrót, szukałam pomocy, a w dobie obecnej kwarantanny mogłam przyjechać tylko tutaj. Nie wahałam się, bo już wiem, jak ważne jest ratować siebie! Nie cały świat - siebie, bo cały świat zaczyna się ode mnie. Czy żałuje? Nie, bo teraz jeszcze bardziej zrozumiałam, jaką jestem szczęściarą. Jak wiele dostałam od Boga? Siły wyższej? Nie ma znaczenia, jak to nazwiemy. Czym jest. A nawet, czy jest. Wiem, że jestem ja. Ja jestem. I Ty też jesteś... kim jesteś? - zaczyna filozoficznie obszerny wywód.
Jak bardzo zagubiliśmy się w tym świecie, pogoni, wyścigu na "szczyt", konsumpcji, nowych urządzeń, telefonów, samochodów i coraz większych domów, w których tak trudno się spotkać... Porozmawiać. A nawet przywitać czy spojrzeć na siebie z miłością. Zapytać, co u Ciebie? Zjeść wspólny posiłek, bo nie ma czasu? Czego nie ma? Czas jest i tylko od Ciebie zależy, co z nim zrobisz. Komu lub czemu go poświęcisz. Mijamy się na ulicach, nie poznając, nie uśmiechając do siebie, nie zamieniając choćby kilku słów, a może one są dla kogoś tak ważne w tym momencie? Zapomnieliśmy o współczuciu, empatii, wsparciu, bezinteresownej pomocy - ubolewa ukochana Paula, by następnie skupić się na temacie miłości:
Brakuje nam miłości. Nie, nie, chwilowych spotkań, pójścia do łóżka, pomieszkania ze sobą przez chwile, a nawet, co gorsza przez lata. I mijania we wspólnym domu. Bez rozmów. Bez emocji. Bo tak wyszło, wygodnie, bo kredyt. Jak bardzo zapomnieliśmy, czym naprawdę jest MIŁOŚĆ. I po co ona jest. Żeby wymagać? Żeby dostać? Żeby oczekiwać? Albo, żeby dawać z siebie więcej i więcej aż staniemy się cieniem własnego siebie? A może miłość to chęć zrozumienia? Wysłuchania? Może miłość to nareszcie potrzeba zrzucenia z siebie całej tej zbroi i masek, jakie ponakładaliśmy na siebie, bo nam się wydawało, że tak należy? Żeby nie odstawać, nie być gorszym, innym? A czy inny to gorszy? Kto nam to wmówił?
A gdzie w tym wszystkim my? Nasze prawdziwe twarze? Nasze prawdziwe nadzieje i możliwości na piękne życie. Nasze marzenia i talenty? A może nawet lepsze to ubogie, ale nasze! Bo czym jest prawdziwe bogactwo dla mnie? Moją uczciwością, moją autentycznością, doświadczaniem i popełnianiem błędów, na których uczę się, kim jestem i czego naprawdę chcę. Moim bogactwem jest spojrzeć na siebie w lustrze i uśmiechnąć do siebie, pomyśleć - no tak, znów upadłaś, ale wstałaś i idziesz dalej. Jestem z Ciebie dumna! Bo idziesz swoją własną, jedyną, najlepszą drogą.
Zapłaciłam za to odrzuceniem, hejtem, krytyką. I jestem za nią wdzięczna. Bo to ona dała mi siłę. Ona nauczyła poczucia własnej wartości. Idę dalej z podniesioną głową, bo to dopiero połowa mojego życia. A moimi mistrzami są nie tylko profesorowie, filozofowie, psychologowie, terapeuci - są nimi wszyscy ludzie, których spotykam każdego dnia: sprzedawcy w warzywniaku, bezdomni, kierowcy Ubera, a nawet tutaj gdzie teraz jestem, Ci ze schizofrenią i dwubiegunówką, bo każdy, każdy ma swoją mądrość, tylko trzeba nauczyć się słuchać - wyznaje. A jeśli mówimy to zamiast wzniosłych wyuczonych słów, oczekując oklasków, mówmy swoją prawdę. Że czasem tez nie potrafimy, gubimy się. Upadamy. Ale wstajemy, rozglądamy. Że podajemy sobie rękę nawzajem? Tęsknie za takim światem. Bo przecież on jest tuż za rogiem. Ja jestem jego ułamkiem. I Ty też. Bo przecież my wszyscy jesteśmy miłością, tylko kiedy to dostrzeżemy? Jesteśmy pełni mechanizmów obronnych i zapisanych w dzieciństwie programów, które pozwalały nam przetrwać. Ale też zamknęły nasze serce, przed nami samymi. I innymi, żeby już więcej nie bolało... Tak, zapomnieliśmy, że jesteśmy miłością. Ale kiedy wreszcie dobijemy się do własnych serc, one nas poprowadzą! Kiedy wreszcie zdobędziemy się na odwagę, aby pójść za ich głosem? Początki mogą nie być łatwe, ale warto! Warto być sobą. Czy to znaczy, ze już się nie gubię? Nie szukam i nie potykam? O nie, na szczęście nie! Bo życie to droga, najpiękniejsza z dróg jeśli idziesz własną, bez oceny i bez oporu przed tym co spotykasz, dojdziesz do najpiękniejszych miejsc. Ja tam idę.
Za modelkę i jej postanowienia trzymamy ogromne kciuki. Mamy nadzieję, że się uda!
Przypomnij sobie o… NAJWIĘKSZE TAJEMNICE WIARY. JAK WYGLĄDAŁA OSTATNIA WIECZERZA
Jak informował portal Życie: ZAKŁADY PRACY PUSTOSZEJĄ. JAK POLACY RADZĄ SOBIE Z MASOWYMI ZWOLNIENIAMI SPOWODOWANYMI PANDEMIĄ KORONAWIRUSA
