Postawiłam im warunek — albo mi pomogą, albo sprzedam cały swój majątek, żeby opłacić porządny dom opieki. Razem z mężem dużo zainwestowaliśmy w nasze dzieci.

Na początku długo nie mogłam zajść w ciążę, chociaż bardzo się staraliśmy. I kiedy już przestaliśmy mieć nadzieję na cokolwiek, urodziła nam się najpierw córka, a cztery lata później syn.

Dzieci uszczęśliwiały nas swoimi sukcesami, weekendy i święta spędzaliśmy razem, rodzinnie. Wydaliśmy córkę za mąż, spodziewaliśmy się wnuka i wtedy zmarł mój mąż. To był dla mnie wielki cios, ale nie mogłam sobie pozwolić na rozsypkę — córka potrzebowała mojego wsparcia, a takie wstrząsy są w jej sytuacji niebezpieczne.

Nie chciałam, żeby się przeze mnie denerwowała. Zaraz po ślubie córka i jej mąż zaczęli mieszkać w mieszkaniu, które odziedziczyłam po mamie. Kiedy mój syn ożenił się kilka lat później, dałam mu mieszkanie mojej teściowej. Ale oba mieszkania nie były przerejestrowane, wszystko było zarejestrowane na moje nazwisko.

Kiedy zaczęło się to całe zamieszanie z wirusem, zdecydowałam, że czas przejść na emeryturę, nie mogłam pracować w domu jak młodzi ludzie, a nie chciałam po prostu zajmować miejsca. W tym czasie mój najstarszy wnuk był już w szkole, a moja córka i jej mąż planowali drugie dziecko.

Mój syn i jego żona mieli swoje pierwsze dziecko rok wcześniej. Długo pomagałam przy najstarszym, ale teraz nie miałam już siły. Teraz to ja potrzebowałam pomocy, ale jej nie dostałam. Czasami nogi bolą mnie tak bardzo, że nie mogę iść do sklepu, nawet jeśli to tylko krótki spacer. Dzwonisz do córki — jest zajęta, nie może dziś przyjść. Dzwonisz do syna — on również jest zajęty. Nie wiadomo, kiedy przyjadą. Mówią, żeby zamówić dostawę, ale nie jestem dobra z technologią, naciskam coś źle, a potem wszystko się psuje lub pieniądze są odpisywane.

Przemyślałam sprawę i zdecydowałam, że muszę wziąć sprawy w swoje ręce. Następnego dnia poprosiłam koleżankę z biura ubezpieczeń społecznych o polecenie dobrego domu opieki dla osób starszych. Powiedziała, że wszystkie dobre domy pobierają opłatę, ale wszystko jest tam na najwyższym poziomie, niektóre mają nawet basen. Potem poprosiłam dzieci, żeby pilnie do mnie przyszły.

Bardzo nalegałam, marudziły, ale przyszły. Powiedziałam im, że albo mi pomogą, albo pójdę do domu opieki. Jednak żeby tam pójść, musiałabym zapłacić porządną sumę pieniędzy, więc muszę sprzedać cały swój majątek. W tym mieszkania, w których dzieci i ich rodziny mieszkają od tak dawna. "Czy ty nas szantażujesz?" zapytała moja córka, jej oczy błyszczały. "Cóż, to niskie, mamo, to nie jest godne." Mój syn zgodził się ze zdaniem siostry. "Mamy dzieci, pożyczki, a ty zamierzasz wyrzucić nas na ulicę tylko dlatego, że jesteś szczęśliwa?" kontynuowała moja córka. "Czy muszę rzucać wszystko i biec do ciebie na pierwsze zawołanie?"

Spojrzeli na mnie takim wzrokiem, że chciałam cofnąć to, co powiedziałam. Rzeczywiście, zostawiałam własne dzieci bez dachu nad głową, własne wnuki. Ale potem przypomniałam sobie tę bezradność, strach i samotność, kiedy nie mogłam wstać z łóżka i postanowiłam, że się nie wycofam. Nie proszę o wiele, ale nie chcę spędzać swoich dni, czekając na samotną śmierć lub w strachu, że zostanę znaleziona za kilka tygodni.

Dzieci zaczęły mówić, że już mi pomagają, przypominając mi o moich wnukach i sumieniu. Ale im więcej mówiły, tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że moja decyzja była słuszna. Jeśli to jedyny sposób, by spędzić resztę życia w godnych warunkach, to niech tak będzie.

Nie przegap: Rafał Trzaskowski ostro o wydarzeniach na Woronicza. Prezydent Warszawy w mocnych słowach

Zerknij: Poczta Polska przeszła samą siebie. Żąda opłacenia abonamentu RTV od mieszkańca chaty bez prądu