Po raz kolejny przekonałam się na własnej skórze, za co jestem szczególnie wdzięczna siostrze mojego męża. Teraz nie kiwnę palcem, żeby jej pomóc.
Mój mąż ma młodszą siostrę, Alę. W mojej rodzinie mówi się na nią "krnąbrna". Ledwo skończyła szkołę, ledwo dostała się na płatny uniwersytet, a zamiast studiować, wychodziła i bawiła się.
Jakoś udało jej się skończyć pierwszy rok, ale poproszono ją o wycofanie się z drugiego. I tak Ala przez trzy miesiące mieszała rodzicom w głowach, aż jej matka odwiedziła akademik, w którym miała mieszkać jej córka i dowiedziała się, że córka została już eksmitowana. Tak więc oszustwo stulecia zostało ujawnione, a teściowa zabrała swoją głupią córkę z powrotem do domu.
Cała rodzina piła środki uspokajające i ściskała się za serce, Ala płakała i mówiła, że to się nigdy więcej nie powtórzy, ale zdecydowano, że rodzice nie będą już płacić za jej edukację. Jej ojciec powiedział, że dali jej szansę, ale jej nie wykorzystała, więc teraz może uczyć się sama, jeśli chce, a on nie będzie już sponsorował tego wydarzenia.
Wysłali Alę do pracy, ponieważ jej rodzice odmówili karmienia jej za darmo. Powiedzieli, że kiedy studiowała, było to rozsądne, ale skoro teraz nic nie robi, powinna zarabiać na własne utrzymanie. Dostała pracę w barze jako kelnerka lub barmanka. Mimo że mieszkaliśmy z mężem osobno, wiadomość do nas dotarła, teściowa podzieliła się swoimi przeżyciami z synem, a on powiedział mi.
Kochał swoją siostrę, bez względu na to, kim była. I szczerze się o nią martwił. Pomyślałam, że to na nic, dziewczyna na pewno się nie zgubi, miała wystarczająco dużo siły, a fakt, że rzuciła szkołę — cóż, w dzisiejszych czasach wielu ludziom bez wykształcenia udaje się poradzić sobie w życiu.
Ala pracowała, nadal mieszkała z rodzicami, ale to nie powstrzymało jej przed życiem imprezami i innymi młodzieńczymi zajęciami. Teściowa nie pochwalała tego, ale nie mogła nic z tym zrobić — dziewczyna była dorosła, sama na siebie zarabiała i sama odpowiadała za swoje życie. Wszystko skończyło się przewidywalnie — Ala zaszła w ciążę.
Cała rodzina znów sięgnęła po środki uspokajające, bo o żadnym ślubie nie było mowy, nawet o ojcu dziecka dziewczyna milczała. Ale stanowczo stwierdziła, że urodzi. Oczywiście, gdzie miała pójść w czwartym miesiącu? Teściowa była wściekła, bo musiała zabrać córkę i wnuka, bo nic nie wiedziała o ojcu dziecka, a Ala nie pracowała, bo nie mogła iść do pracy z powodu nudności. Okazało się, że nawet oficjalnie nie była zatrudniona.
Wtedy mój mąż próbował uspokoić mamę, mówiąc, że my też pomożemy. W końcu sami mamy dziecko, co oznacza, że mamy dużo ubranek dziecięcych, których już nie potrzebujemy. Chciałam wszystko zostawić dla kolejnego dziecka, ale zdecydowaliśmy, że kupimy więcej później, a Ala teraz potrzebuje tego wszystkiego bardziej.
Kiedy dziewczyna urodziła, przenieśliśmy już wózek, przewijak, dużo ubrań, pieluch i nie tylko. Tak, wszystko nie jest nowe, ale w stanie bliskim ideału. Wszystkie ubranka wyprałam, wyprasowałam i starannie złożyłam. Na ubrankach dziecka nie było ani jednej plamki, wszystko było wyprane w hipoalergicznych środkach, bardzo dbałam o tę kwestię.
Potem Ala kilka razy prosiła mnie, żebym posiedziała z dzieckiem, bo musiała gdzieś iść. Albo do szpitala, albo w interesach. Wciąż jestem na urlopie macierzyńskim, więc zawsze jestem w domu. Oczywiście nie było to zbyt wygodne, bo musiałam przygotować syna, dojechać do teściów, a potem zająć się dzieckiem, ale przypomniałam sobie o sobie i poszłam pomóc.
"Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła" - zaświergotała Ala, przytulając mnie podczas spotkania. Uśmiechnęłam się, bo przecież jesteśmy rodziną i mamy sobie pomagać. Ostatnio przeglądałam szafę i znalazłam swoje ubrania, które nosiłam w ciąży. Teraz wiszą na mnie jak na wieszaku, ale bardzo dobrze pasowały na siostrę mojego męża.
Było tam nawet kilka rzeczy, które miałam na sobie tylko raz, w tym płaszcz. Postanowiłam, że zabiorę te rzeczy do Ali, która właśnie wracała do domu. Spakowałam torbę, kupiłam owoce, zabrałam syna i pojechaliśmy w odwiedziny. Teściowa spotkała mnie przy wejściu, właśnie wracała ze sklepu i ucieszyła się na widok wnuka.
Prawie na palcach weszliśmy do mieszkania, a teściowa powiedziała, że Ala musi położyć dziecko spać. Teściowa natychmiast zabrała syna do swojego pokoju na tyłach, żeby nie hałasował na korytarzu. Po cichu rozebrałam się i poszłam do pokoju Ali, żeby dać jej moje rzeczy, jeśli dziecko śpi.
Stanęłam przed pokojem, nasłuchując, żeby jej nie przeszkadzać, a Ala rozmawiała przez telefon. Nie słuchałabym, gdybym nie usłyszał swojego imienia: "Tak, mam wózek, ale mój brat dał mi go razem z tym. Cóż, oczywiście, że jest brzydki, co myślisz? To brzydota na kółkach, ale moi rodzice powiedzieli, że to norma i nie kupiliby nowego. Oddawała tylko stare, zużyte. Mój brat kupiłby nowe, ale jego żebracza matka nie pozwoliła mu.
Potem przeszła do innego tematu, a ja stałam tam z niedowierzaniem. Tak się pomaga, tyle warte są uśmiechy Alicji. Jestem skąpiradłem, "tym", który oddał tylko stare łachy. Byłam zraniona do głębi, jej opinia wiele dla mnie znaczyła.
To było bardzo nieprzyjemne, bo płynęło z głębi serca, a rzeczy były w idealnym stanie, co dziecko mogło z nimi zrobić? Nie chciałam się kłócić, siedziałam u teściowej, piłam herbatę, a ona bawiła się z moim synem. Nie zostaliśmy długo, powiedziałam jej, że mamy coś do zrobienia i poszliśmy w swoją stronę. Wzięłam torbę z moimi rzeczami, wolałam oddać je do kościoła, Korpusu Pokoju lub za darmo w Internecie. Ala dzwoniła do mnie kilka razy, prosząc o opiekę nad dziećmi, ale odmówiłam. Nie będę się z nią kłócić, nie widzę sensu, ale już w niczym jej nie pomogę. My, żebracy, jesteśmy takimi ludźmi...
O tym się mówi: Co powoduje, że ogórki są puste w środku? Najważniejsze powody i jak ich unikać
