Nigdy nie myślałam, że znienawidzę moją córkę. To bardzo przerażające dla matki. Jestem rozczarowana moim dzieckiem. Obwiniam też siebie: co możesz zrobić? Moja córka dorastała w pełnej rodzinie, mój mąż i ja zawsze żyliśmy w zgodzie.
Nigdy nie zapomnieliśmy o naszej córce. Byliśmy zaangażowani w jej edukację i wychowanie, nie oszczędzaliśmy na niej. Dobrze radziła sobie w szkole, chodziła też na lekcje muzyki. Zawsze brała udział we wszystkich szkolnych świętach, bardzo to lubiła. Nauczyciele ją chwalili, znałam wszystkich jej przyjaciół i koleżanki, mogła łatwo do mnie przyjść i porozmawiać, jeśli się o coś martwiła.
Mój mąż i ja staraliśmy się jej niepotrzebnie nie karcić, ale wyjaśnić, gdzie popełniła błąd, jeśli tak się stało. Dostała się na studia na własną rękę, miała też stypendium, z czego byliśmy z mężem bardzo dumni. Oszczędzaliśmy na edukację naszej córki, ale ponieważ dostała się na uczelnię sama, zdecydowaliśmy, że zaoszczędzimy na mieszkanie dla niej. Na piątym roku studiów kupiliśmy jej ładne mieszkanie z jedną sypialnią w pobliżu uczelni.
Moja córka była szczerze szczęśliwa, dziękowała nam i powtarzała, że to nie było konieczne, że sama zarobi na siebie później. Wyszła za mąż w wieku dwudziestu czterech lat. Podobał nam się zięć: poważny facet, przystojny, wykształcony, pracujący w swoim zawodzie, dobrze zarabiający. Rok po ślubie moja córka zaszła w ciążę, a następnie urodziła piękną córeczkę w odpowiednim czasie.
Pomagaliśmy przy dziecku, zięć też nie odstawał, ale potem coś poszło nie tak. Nie wiem dokładnie, co się stało, ale kiedy moja wnuczka miała cztery lata, zięć złożył pozew o rozwód. Jak mi powiedział, nie mógł dłużej tolerować zachowania swojej żony, a perswazja na nią nie działała. Zajęło mi trochę czasu zrozumienie, jakie zachowanie miała moja córka, ale potem pokazało się w całej okazałości.
Moja wnuczka praktycznie wprowadziła się do nas, ponieważ moja córka jest albo w domu swoich przyjaciół, albo w barze, albo buduje własne życie. Nie zależy jej na córce, chociaż w sądzie płakała krokodylimi łzami, żeby dziecko zostało z nią. Zięć płaci alimenty, ale my ich nie widzimy. Córka wszystko wydaje, miała pompowane usta i będzie miała operację plastyczną.
"Daj wnuczce jakieś zimowe ciuchy, w czym problem?" uśmiecha się do mnie bezczelnie dziewczyna, w której coraz mniej rozpoznaję moją córkę. Ojciec w ogóle nie chce jej widzieć po tym, jak okłamała nas, że jest chora i poprosiła o odebranie wnuczki z przedszkola. Mąż poszedł odwiedzić córkę, przynieść jej leki i zupę, a ona otworzyła mu drzwi, bardzo wesoła, a w tle mężczyzna w szlafroku. Od tego czasu ojciec nie ma z nią kontaktu. Powiedział, że jego córka zmarła i ma tylko wnuczkę.
"Czy rozumiesz, że dziecko trzeba karmić, poić i edukować?" - próbuję dotrzeć do mojej córki. "W czym problem?" uśmiecha się moja córka. Ona wie, że nie porzucimy dziecka. Boję się napisać do zięcia. Jeśli powiem, że córka podrzuciła nam dziecko, to będzie skandal. Zięć przyjedzie i zabierze nam wnuczkę, a my już jesteśmy do niej przywiązani całym sercem, nie będę mogła jej tak po prostu oddać. Zięć na pewno jej nam nie zostawi: zabierze ją, tak jak pierwotnie planował.
Oczywiście nie zabroni nam się komunikować, ale teraz mieszka w innej części kraju i nie będziemy mogli tam jeździć co tydzień: jest za daleko i drogo. A moja córka może zdać sobie sprawę, że darmowe pieniądze znikną, a ona będzie musiała płacić alimenty i nadal będzie udawać przyzwoitą matkę. Ale ciężko podjąć decyzję.
Nie chcę okłamywać zięcia, nie chcę rezygnować z wnuczki i nie chcę lekceważyć zachowania córki. Myślę, że zrobiłaby wszystko dla pieniędzy. Na razie idziemy z prądem, ale to wszystko jest nie tak.
O tym się mówi: Nie żyje 4-letni chłopiec. Lekarka będzie odpowiadała przed sądem
