Kiedyś razem wykonywaliśmy wszystkie prace domowe, ale teraz uznał, że skoro jestem w domu, to tylko się krzątam, więc on, który pracuje w biurze, nie musi mi więcej pomagać.
Niedawno spełniłam swoje wieloletnie marzenie i teraz pracuję zdalnie. Jest to o tyle wygodne, że nie muszę wychodzić na zewnątrz w każdą pogodę, tłoczyć się w komunikacji miejskiej, czy tracić czasu na dojazdy do i z pracy. Oszczędzam mnóstwo pieniędzy, a jeśli wziąć pod uwagę, że przestałam wydawać pieniądze na kosmetyki i nowe stroje, to jest to naprawdę piękne.
Ogólnie jestem zadowolona z rytmu pracy, który mam teraz. Ale wszystkie te zalety nie negują faktu, że nadal pracuję. Mam też początek i koniec dnia pracy. Owszem, nikt mnie nie obserwuje, ale widzi, czy pracuję, czy nie. Nie zmniejszyło się też moje obciążenie pracą. Jestem więc w pracy od 9 rano do 17.30 po południu. Jem też lunch zgodnie z harmonogramem.
Wszystkie obowiązki domowe wykonuję po godzinach pracy, a jeśli coś jest pilne, robię to w porze lunchu. Nie mogę po prostu wstać w środku dnia i pójść pozmywać naczynia, a do sklepów mogę pójść dopiero w porze lunchu.
Ogólnie rzecz biorąc, jest to takie samo środowisko biurowe, tylko w domu. Nie ma specjalnych różnic w procesie pracy, z wyjątkiem tego, że możesz pracować w piżamie na swoim ulubionym krześle. Dla mnie to oczywiste.
Jednak nie dla mojego męża. Wcześniej dzieliliśmy się wszystkimi obowiązkami domowymi po równo: jeśli ja gotowałam, on zmywał naczynia, jeśli prasowałam pranie, on odkurzał i tak dalej.
Kombinacje były różne, w zależności od naszego obciążenia pracą. Na przykład, mój mąż mógł ugotować obiad i wyprasować pranie, podczas gdy ja zmywałam naczynia, wynosiłam śmieci i myłam podłogę. Nikt nie dzielił pracy na zadania męskie i kobiece.
Od kiedy zaczęłam pracować w domu, mój mąż zaczął wymykać się obowiązkom domowym. Jeśli już coś robił, to z wyrazem najwyższego niezadowolenia na twarzy, jakby wyświadczał mi przysługę. Ale nie rozwijałam tego tematu, może to był zły dzień, nie był w nastroju, po co się na tym skupiać?
Pewnego dnia musiałam zostać do późna przy komputerze, ponieważ musiałam pilnie skończyć pracę, a klient czekał na zatwierdzenie od rana. Nie mogłam się rozpraszać, ponieważ była to ogromna ilość liczb, których nie można było pomylić. Nie dałam się więc rozproszyć.
Mój mąż wrócił do domu z pracy, nie mógł znaleźć obiadu i przyszedł do mnie po wyjaśnienia. Wyprosiłam go z pokoju, żeby mi nie przeszkadzał, mówiąc, że porozmawiamy później.
Kiedy skończyłam, poszłam do kuchni i zastałam męża jedzącego jajecznicę. Zapytałam go, dlaczego nie przygotował obiadu, spojrzał na mnie i zaczął krzyczeć.
- Siedzisz w domu, a ja mam ci ugotować obiad? - wściekł się, uderzając dłonią w stół. Mam wracać z pracy do domu i stawać do kuchenki?
- Właściwie to ja też właśnie wróciłam z pracy, więc nic nie ugotowałam.
- Jesteś w domu! Odwróć się na godzinę, ugotuj obiad, a potem wróć do pracy. W czym problem?
Próbowałam ponownie wyjaśnić, że mam godziny pracy, kiedy fizycznie nie mogę rzucić wszystkiego i zacząć gotować. Ale mój mąż po prostu nie chciał zrozumieć tych wielkich prawd.
Poskarżyłam się mamie w rozmowie, ale ona stanęła po stronie męża. Ona również uważa, że to nic wielkiego rozpraszać się i wykonywać prace domowe. - Cóż, nikt cię nie widzi. - Tak, ale oni wyraźnie widzą, czy pracuję, czy nie. Jak ludzie mogą tego nie rozumieć?
Staram się wykonywać prace domowe w porze lunchu, ale trwa to godzinę. Nie da się wiele zrobić w tym czasie. I to też nie jest sprawiedliwe. Okazuje się, że ja pracuję na dwa etaty, a mój mąż na jeden. To niesprawiedliwe, ale on tego nie rozumie.
Rozmowy prowadzą donikąd. Albo wracam do biura, żeby mąż nie miał powodu obwiniać mnie o to, że zostałam w domu, albo się rozwodzę. Obie opcje mi nie odpowiadają i nie mogę rozważyć trzeciej.
Zerknij: Niepokojąca wiadomość o Irenie Santor. Dlaczego znowu trafiła do szpitala
