W końcu wszystko w moim życiu było w porządku. Mój mąż i ja radziliśmy sobie dobrze i zawsze dobrze dogadywaliśmy się z naszymi dziećmi. No, prawie. Jak każda rozsądna osoba, myślałam o pieniądzach. Ale nigdy nie bałam się, że po prostu znikną. W końcu oszczędzałam pieniądze, a kiedy mój mąż jeszcze żył, nawet razem podróżowaliśmy. Patrząc teraz wstecz, nie od razu rozumiem, kiedy dokładnie wszystko poszło nie tak.
Po pierwsze, nasza rodzina zawsze opierała się na jednej prostej zasadzie: aby coś osiągnąć, trzeba się bardzo starać. Nie można po prostu dać człowiekowi pobłażania. To tylko osłabi. I byłaby to niedźwiedzia przysługa z twojej strony, więc nie może być żadnych ustępstw. Ja na przykład pracowałam, dopóki nie posiwiały mi włosy. I mój mąż też w pełni inwestował w rozwój rodziny. Szkoda, że tego nie doczekał, serce mu wysiadło.
Po drugie, zawsze powinieneś rozumieć, czego chcesz, jakie będą twoje działania i motywy, powiedzmy, za rok lub pięć lat. Na przykład, jeśli chodzi o pracę, zawsze prowadziłam notatnik i często zapisywałam swoje myśli.
Nauczyłam też moje dzieci prowadzenia pamiętników, aby zawsze mogły przejrzeć swoje notatki i zobaczyć własne postępy w życiu, nauce, a następnie pracy. Tak nauczyli mnie moi rodzice i takie samo podejście staram się doradzać wszystkim wokół mnie.
Dlatego dość zaskakujące było dla mnie przeczytanie notatek mojej córki o tym, jak spędzają razem czas ze swoim chłopakiem. Kiedy skończyła szkołę, miała pewnego Daniela. Nie widziałam w tym nic złego: to jej wiek, pójdą na spacer, potrzymają się za ręce. Nie może wiecznie siedzieć w domu.
Ale z jej pamiętnika zdałam sobie sprawę, że to nie kończy się na trzymaniu za rękę. A ja w tym czasie nie zamierzałam zostać babcią. I w ogóle, to było bez sensu. Kłaść kres mojej przyszłości z powodu szalejących hormonów.
Dlatego zabroniłam Łucji, mojej córce, spotykać się z chłopakiem. Mój mąż mnie wspierał i miałam nadzieję, że sprawa zostanie całkowicie rozwiązana. Ale moja córka wybrała najgorszą możliwą opcję. Uciekła z domu i zamieszkała ze swoim chłopakiem.
Ten konflikt trwał półtora roku: znaleźliśmy naszą córkę i zabraliśmy ją z powrotem do domu. Ona znowu uciekła. Powinieneś wiedzieć, jakie to trudne. Ale w końcu wszystko skończyło się tym, że Łucja wyszła za mąż. Oczywiście nikt nie zaprosił nas na wesele.
Od tamtej pory nie rozmawiam już z córką. Jestem zmęczona ciągłym uganianiem się za nią i nie sądzę, by pomogło to zdrowiu jej ojca. Dlatego postanowiłam zerwać kontakt i po prostu zaakceptować fakt, że w przyszłości nasze drogi matka-córka już się nie skrzyżują.
Zwróciłam więc uwagę na mojego młodszego syna, Marka. Szczerze mówiąc, nie radził sobie zbyt dobrze w nauce. Dlatego poprosiłam męża, aby więcej zajmował się synem. Jednak gdzieś w tym okresie zaczął się źle czuć. Więc zajęłam się synem ze zdwojonym wysiłkiem.
Nie mogłam pozwolić, aby oboje naszych dzieci wyrosło na mało obiecujących ludzi. Wiedziałam, że mój syn lubi piłkę nożną. Ale moim zdaniem w sporcie nie da się zarobić na przyzwoite życie. Chyba że ma się jakieś fenomenalne zdolności z natury, a tym mój syn nigdy nie mógł się pochwalić.
Pożegnanie z mężem było bardzo trudne. Zwłaszcza gdy twoje dziecko psuje sobie życie na własną rękę gdzieś, nie wiadomo gdzie, a drugie dziecko jest w innym mieście, na studiach. I nawet nie może przyjechać, bo musi iść na egzaminy. To był prawdziwy koszmar, ale jakoś to przetrwaliśmy.
Syn zdobył dobre wykształcenie, wiedzę i wrócił szukać pracy. Nie chciał zostać w tym samym miejscu, bo według niego konkurencja była zbyt duża, a po śmierci ojca nie było powodu, żebyśmy mieszkali osobno.
I to było wszystko. Od tamtej pory zdałam sobie sprawę, że nie wychowałam swoich dzieci tak, jak zawsze chciałam. Z Łucją wszystko jest jasne, ale Marek zmienił się dramatycznie podczas pobytu w innym mieście. Oczywiście wiedziałam, że nie jest najmądrzejszym facetem na świecie, ale znałam go dobrze jako syna i człowieka.
Po przyjeździe nie wyglądał jak on. Przestał o siebie dbać, golić się, nosić normalną fryzurę. Teraz wyglądał jak menel. Facet zmienił się nie do poznania.
Znalazł jednak pracę. Ale nie do końca w swoim zawodzie i z pensją prawie równą mojej emeryturze. To były marne grosze. Oczywiście próbowałam dowiedzieć się, co się stało z psychiką mojego dziecka. Ale przestał mnie słuchać, wycedził przez zęby, a potem po prostu wyszedł z domu. Znalazł kobietę starszą od siebie o 7 lat i zaczął z nią mieszkać.
Jak możesz sobie wyobrazić, nie chciałam popełnić tego samego błędu dwa razy. Kłócenie się z synem o jego wybór było co najmniej głupie. Poprosiłem więc go, by pamiętał o odwiedzaniu mnie od czasu do czasu. Nawet ze swoją dziewczyną. Ale moje słowa nie odniosły większego skutku.
Więc teraz jestem sama, żyjąc z mojej małej emerytury, a raczej przeżywając. Nie mam pojęcia, co się dzieje z moją córką. Prawdopodobnie nigdy mi nie wybaczyła, a mój syn wydaje się mieszkać niedaleko. Ale on i ja staliśmy się sobie zupełnie obcy. Zaczęłam podejrzewać, że śmierć ojca tak na niego wpłynęła. Ale pewnie nie mogę nic powiedzieć, to po prostu nie leży w moich kompetencjach.
Niedługo Marek ma urodziny, ale obawiam się, że spędzimy je osobno. Nie mam nawet nic, co mogłabym mu podarować, poza jakimś drobiazgiem z moich rzeczy.
To też może cię zainteresować: Będą kolejne zwolnienia w TVP. Decyzje komentuje nowy szef nadawcy publicznego
O tym się mówi: Matka Tomasza Komendy przerwała milczenie. Dzieli się poruszającymi słowami
