Głównie dotyczyło to ogrodu. Ale to w ogóle nie dotyczyło mojej młodszej siostry. Całe moje życie tak wyglądało: Ania, czyli ja, ciężko pracowała, a Kasia wychodziła. Nawet kiedy już poszłam na studia i wróciłam pod koniec czerwca, nadal byłam odpowiedzialna za główne obowiązki w domku letniskowym.
W tym czasie Kasia chodziła z przyjaciółmi nad rzekę lub czytała książki. "Cóż, jesteś starsza" - mówili moi rodzice. To nie była moja wina, że byłam starsza, ale z jakiegoś powodu zostałam za to ukarana w postaci prac ogrodowych. Kasia nigdy nie sprzeciwiała się rodzicom, ale nie była chętna do pomocy.
Wydawała się być zadowolona, że nie przeszkadzają jej obowiązki domowe. Oczywiście czułam się z tym źle i często się kłóciłyśmy. Szczerze mówiąc, nie czułam do niej nawet siostrzanej miłości. Sytuacja zmieniła się po ukończeniu studiów. Bez względu na to, jak bardzo chciałam pomagać, musiałam znaleźć pracę. Nie było czasu na ogrodnictwo.
Nie byłam w domku od dziesięciu lat. Małżeństwo i dzieci zrobiły swoje, więc nie było tyle czasu, co wcześniej. Teraz moi rodzice są po sześćdziesiątce. Ze względu na swój wiek są gotowi zrezygnować z wielu rzeczy w swoim życiu, z wyjątkiem swojej działki. Nigdy nie wymienią swoich warzyw/owoców/szpinaku na kupione, więc w tym roku poprosili mnie o pomoc przy plonach. Dokładniej, poprosili Kasię i mnie, ale ona zawsze nie ma czasu, więc musiałam sama wykonać pracę.
Nawet fakt, że mam dwoje dzieci do opieki, nie pomógł mi. Moi rodzice mają duży ogród, 15 akrów obsadzonych, może trochę mniej. To dużo pracy, ale zbiory są wspaniałe. Starcza dla wszystkich: moich rodziców, rodziny i siostry. Czasami nawet sąsiedzi dostają trochę. Ogólnie rzecz biorąc, przez całe lato sadziłam sadzonki, pieliłam, podlewałam, zbierałam plony i robiłam przetwory.
Pod koniec września byłam wyczerpana. Kasia odwiedziła mnie kilka razy w ciągu lata, na kilka tygodni. Kiedy zobaczyłam zdjęcie domku rodziców na jej mediach społecznościowych, poprosiłam ją o pomoc w pieleniu szklarni.
Niestety siostra zignorowała moje prośby i stwierdziła, że nie ma czasu, a poza tym, ma świeżo zrobione paznokcie. Zdecydowałam, że w tym roku poradzę sobie sam, a w przyszłym pozwolę Kasi zająć się działką rodziców.
Późną jesienią, pomagając mamie uprzątnąć gruz na werandzie, podniosłam stertę papierów. Wśród nich zauważyłam paragony podatkowe. Byłam zaskoczona, bo zwykle płacę podatki, ale mama mi o nich nie przypomniała.
"Mamo, nie płaciłaś podatków w zeszłym roku? - "Och, Kasia mnie wyręczyła, ty byłaś zajęta" - odpowiedziała matka, dziwnie odwracając wzrok. "W porządku" - byłam zaskoczona chęcią mojej siostry do pomagania rodzicom w czymkolwiek. "Pozwól mi je odłożyć." "Zrobię to sama" - moja matka stała się wzburzona i podskoczyła do mnie. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że jest coś dziwnego w tych podatkach. Spojrzałam jeszcze raz na papiery i zapytałam mamę: "Mamo, gdzie są rachunki za dom i ziemię? "Cóż, my... Przekazaliśmy je..." mamrotała mama jak nastolatka, "Kasi".
Nie miałam słów. Naprawdę nie miałam. "Nie myśl o tym, córko, podzieli się z tobą, kiedy umrzemy. Niczego nie potrzebowałam, mam własne mieszkanie w mieście, kupione na kredyt hipoteczny, zanim się pobraliśmy. Ale sam fakt, że musiałam pracować przez całe lato na ziemi mojej siostry, bardzo mnie zdenerwował. "Przynajmniej masz mieszkanie, a ona nie ma nic", usprawiedliwiała się moja matka. "Tylko po to, żebym mogła coś mieć, pracowałam jak diabli", powiedziałam.
"W tym roku ostatni raz ci pomogłam. W przyszłym roku pozwolę gospodyni ci pomóc" - powiedziałam i skierowałam się do samochodu. "Wszystko ci się pomyliło!" - krzyknęła za mną matka. "Jak inaczej możesz to zrozumieć? Ja zawsze tylko pracowałam, a Kasia zawsze była tą, która dostawała miłość."
Jak się okazało, to nie była tylko miłość. Wróciłam do domu zapłakana i zaczęłam narzekać mężowi na tę niesprawiedliwość. Zlitował się nade mną, kazał dzieciom być cicho i sam ugotował obiad. Nie chciałam już rozmawiać z rodzicami i siostrą, było mi zbyt przykro z powodu wyrządzonej mi niesprawiedliwości.
Moja matka czasami dzwoniła do mnie z kolejnymi prośbami, ale odmawiałam. Raz nawet zaproponowała, że przekaże mi ich mieszkanie, ponieważ byłam tak urażona. Oczywiście odmówiłam. To nie nieruchomość sprawia, że czuję się źle. Szkoda tylko, że moja matka tego nie rozumie.
Nie przegap: Rydzyk nie wytrzymał. Padły słowa o Janie Pawle II i Popiełuszce. Było ostro
Zerknij: Z życia wzięte. "Moja matka jest w ciąży": Ma 46 lat i uważam, że jest nieodpowiedzialna
