Decydując się nie doprowadzać sprawy do punktu krytycznego, po którym związek nie tylko by się zatrzymał, ale rozpadłby się z hukiem, postanowiliśmy rozwieść się w cywilizowany sposób.
Ja nie zamierzałam uniemożliwiać dziecku kontaktu z ojcem, on nie zamierzał dzielić mieszkania, zostawiając je nam wraz z całym sprzętem AGD, więc rozwód przebiegł cicho i spokojnie.
Muszę przyznać, że oboje z mężem byliśmy wielkimi fanami wszelkiego rodzaju nowinek w życiu codziennym. Byliśmy jednymi z pierwszych, którzy mieli zmywarkę, potem suszarkę, odkurzacz automatyczny, "inteligentny" klimatyzator, telewizor, który zmienialiśmy co roku w pogoni za nowoczesną funkcjonalnością, nie wspominając o gadżetach komputerowych i telefonach.
Oczywiście córka dorastała w takiej atmosferze nowoczesności i zaawansowania, które oszczędza mnóstwo czasu i znacznie ułatwia życie domowe, czyniąc je o wiele wygodniejszym.
W pewnym stopniu rozpieszczało to mojego byłego męża, który, nie trzeba dodawać, nie lubił brać na siebie tego, co wielu mężczyzn z łatwością robi w domu, wymieniając krany, gniazdka, zamki itp.
Po rozwodzie miałam sześciomiesięczny "odpoczynek", a potem, całkiem przypadkowo, spotkałam Władzia, który pomógł mi, gdy mój samochód utknął w środku miasta i nie wiedziałam, co robić. Władzio, pracując przez dziesięć minut pod maską, odkrył, że jeden z bezpieczników jest przepalony, pobiegł do pobliskiego warsztatu samochodowego i wkrótce samochód ożył. To właśnie od tej przygody na drodze zaczęła się nasza relacja.
Przez jakiś czas nie mówiłam córce, że mam mężczyznę, spotykaliśmy się na boku, ale potem ich sobie przedstawiłam, a moja Madzia nie miała problemu z postrzeganiem wujka Władzia nie jako ojca, ale jako mojego bliskiego przyjaciela. Poza tym Władzio często mi pomagał, zabierając córkę na treningi.
Komunikowaliśmy się w tym rytmie przez kilka miesięcy, a potem zapytałam córkę, czy nie miałaby nic przeciwko, gdyby Władysław wprowadził się do nas. Magda zgodziła się i następnego dnia byliśmy już we trójkę.
Na początku Władzio chodził po naszym mieszkaniu jak po muzeum, zaskoczony obecnością wszystkich domowych rzeczy, których moja córka i ja prawie nie zauważałyśmy, automatycznie wykorzystując je bez patrzenia na zmywanie naczyń, sprzątanie i inne czynności, które nie są zbyt interesujące dla żadnej kobiety.
Wtedy Władzio zaczął wyrażać wątpliwości, czy Magda może zrobić coś samodzielnie, własnymi rękami; powiedział, że nie może nawet umyć talerza dla siebie. Przyjęłam jego uwagi spokojniej, ale moja córka nie lubiła takich "niedopatrzeń" i zaczęła wyzywająco uruchamiać zmywarkę, nawet jeśli trzeba było umyć filiżankę, spodek lub łyżeczkę.
Pewnego dnia Władzio zmieniał zawiasy dwóch półek w pokoju. Tynk rozsypał się na podłogę, a on poprosił Magdę, żeby to posprzątała. Córka, nie zastanawiając się długo, wcisnęła przycisk uruchamiający bezprzewodowy odkurzacz i rozmawiając przez telefon ze swoją koleżanką, patrzyła, jak robot sprząta śmieci.
Władysław zapytał ją, czy nie byłoby łatwiej po prostu pozamiatać i wytrzeć podłogę szmatką. Magda wzruszyła ramionami, jakby wątpiła w adekwatność pytania, i poszła do swojego pokoju. Między mną a Władziem rozpoczęła się niezbyt przyjemna polemika na temat "Technologia w naszym domu a praca fizyczna".
Kilka dni później były urodziny Magdy. Przyniosłam piękny, robiony na zamówienie tort, który sporo kosztował, ale zaoszczędziłam za to sporo czasu. Władzio zapytał mnie ze zdziwieniem, dlaczego sama nie upiekłam tortu, ponieważ jego zdaniem to właśnie powinna zrobić każda matka, aby pokazać córce swój talent cukiernika, a jednocześnie nauczyć ją czegoś na przyszłe dorosłe życie.
Zdałam sobie sprawę, że przy wszystkich pozytywnych cechach Władysława, on i ja nigdy nie dogadamy się na trywialnym poziomie domowym, więc niczego nie tłumaczyłam ani nie usprawiedliwiałam, po prostu poprosiłam go, aby nie psuł nadchodzącej uroczystości, a po nich — aby zostawił mnie i moją córkę z naszymi nawykami i wizją najlepszego prowadzenia gospodarstwa domowego.
Nie wiem, które z nas miało rację, ale po urodzinach Magdy rozstaliśmy się z Władziem. Choć trochę tego żałuję, dalsza wspólna koegzystencja nie doprowadziłaby do niczego dobrego.
