W tym samym czasie Ala, siostra mojego męża, mieszkała w mieszkaniu dziadka. Moja teściowa też nie potrzebowała ojca męża — nie dogadywali się. Nie skończyłam studiów, nie zrobiłam kariery. Cały wolny czas dzieliłam między opiekę nad starszą schorowaną osobą i dziećmi.
Mój mąż regularnie wpadał w nałogi — był zestresowany sytuacją w domu. Inne kobiety postrzegały go jako kogoś z dziećmi i bez majątku, kto tak naprawdę jest bezużyteczny, więc zawsze wracał do mnie, a ja wybaczałam mu ze względu na dzieci.
Nie kupiliśmy własnego mieszkania — wydawaliśmy dużo pieniędzy na czynsz i dziadka. Jeśli Ala przyjeżdżała, to tylko w jednym celu: błagać dziadka o część emerytury, narzekając na swoją złą sytuację finansową. Ale ta sytuacja, pomimo jego ubóstwa, pozwalała Alicji, jej mężowi i dzieciom co roku wyjeżdżać na wakacje, a czasem ulepszać rodzinny samochód.
"Pięć lat temu dziadek zapisał mi w spadku swoje mieszkanie. Powiedział: "Stałaś mi się bliższa niż wszyscy członkowie mojej rodziny razem wzięci. Mój wnuk jest szmatą, odda mieszkanie swojej matce lub siostrze. Niech zamiast niego mieszkają tam twoje dzieci, moje prawnuki. Będzie to rodzaj nagrody za twoją pracę. Żebyś mnie później nie przeklinała, że przeze mnie życie cię ominęło".
Nikt nie wiedział nic o testamencie: im mniej wiesz, tym lepiej śpisz. Kiedy ich dziadkowi zrobiło się naprawdę źle, Ala i jej matka stały się bardziej aktywne. Zaczęły odwiedzać dziadka, interesując się jego zdrowiem. Zaoferowały nawet swoją pomoc w opiece nad nim, po raz pierwszy od tak wielu lat!
Dziadek nie był głupi i dokładnie wiedział, czego od niego chcą. Przychylnie przyjął taniec Alicji wokół jego osoby, mrugając do mnie. Miałam trochę wolnego czasu. Nie wyobrażasz sobie, co to znaczy iść ulicą samemu: bez dzieci, bez staruszka na wózku.
Cieszyłam się wolnością. Dziadek nie pożył długo. Było mi szczerze żal tego słodkiego, dzielnego staruszka. Podział spadku rozpoczął się niemal natychmiast. Moja teściowa i Ala zaczęły dokuczać mojemu mężowi: "Zrezygnujesz z mieszkania dziadka na rzecz Ali. Ona mieszka tam od wielu lat — to jej dom. A potem dostaniesz mieszkanie swojej matki.
Wystarczy napisać odmowę, a później dostaniesz rekompensatę. Mój mąż uwierzył w obietnice matki i zgodził się nie odbierać mieszkania. Nie traktowałam poważnie obietnic teściowej, że zostawi mieszkanie synowi: matka mojego męża nie interesowała się nikim poza Alą i jej dziećmi.
Byłam zaskoczona: jego rodzina mieszka w wynajętym mieszkaniu, a my nie mamy nic własnego; spędziłam 10 lat życia, opiekując się dziadkiem, nie potrzebowali go, a teraz mam wykupić mieszkanie i im je dać?
Podziwiałam przezorność dziadka. Poszłam do notariusza i przejęłam spadek. Tego samego wieczoru mój mąż wrócił do domu z pracy i zaczął się pakować. "Dokąd idziesz?" zapytałam, "Jestem zmęczony. Tobą, dziećmi. Jestem zmęczony moim dziadkiem. Mieszkałem z tobą, żebyś mogła się nim opiekować. Nie chcę płacić za wynajęte mieszkanie — to teraz twój problem. Od dawna jestem z inną kobietą. Miłego życia. - Odszedł z drwiącym machnięciem na pożegnanie.
Kilka dni później odwiedziła mnie cała rodzina mojego męża. W tym mąż Ali i ich dzieci. Krzyczeli na mnie, pluli śliną, przerywali sobie nawzajem. Najgłośniejsza była teściowa, która szczekała: "Zamknijcie się wszyscy! A ty mnie posłuchaj! Po pierwsze, nie dostaniesz tego mieszkania. Nie wiem, jak "opiekowałaś się" dziadkiem, jak wyłudziłaś od niego mieszkanie, ale go nie dostaniesz. Udowodnimy, że jesteś oszustką.
Po drugie, znikniesz z życia mojego syna. W końcu poznał piękną dziewczynę z porządnej rodziny i wkrótce urodzi im się dziecko. Więc ty i twoje potomstwo znikniecie z horyzontu. Czy już wszystko zrozumiałaś? Powtarzam: oddasz mieszkanie mojej córce i zostawisz mojego syna w spokoju!"
- Wiesz, co zrozumiałam? Że stać mnie na odesłanie was wszystkich na długi czas. Więc wynoś się stąd! Zamknęłam drzwi, ignorując odgłosy rodziny. Ja i moje dzieci będziemy mieli normalne życie: ja znalazłam pracę, mamy mieszkanie, dzięki dziadkowi mój mąż zniknie z naszego życia i zostawi nas w spokoju. Wszystko będzie dobrze, jestem pewna.
O tym się mówi: Wpadka w "Pytaniu na śniadanie". "Przepraszam, przepraszam, wypadły mi zęby", tłumaczyła się Katarzyna Burzyńska
