Widzisz, jestem pogrążona w codzienności, więc nie ma o czym ze mną rozmawiać. W rzeczywistości nazwał mnie służącą! I to za to, co robię dla naszej rodziny! Cały dom zależy ode mnie, on nie pamięta, gdzie są jego rzeczy ani jak włączyć pralkę. Nie jestem kurą domową, pracuję na pełny etat w pracy, w której nie siedzę spokojnie na krześle, biegam jak szalony chomik w kole.
Kiedy wracam do domu, jest druga zmiana i muszę gotować, ponieważ mój mąż odmawia jedzenia tego samego przez dwa dni z rzędu. Dał mi cały wykład, że tylko zwierzętom można podawać odgrzewane jedzenie, a ludzie powinni codziennie jeść świeże. Potem muszę prać i prasować ubrania, bo mój mąż nie założy nawet tych samych spodni dwa razy z rzędu.
Przychodzi do domu, zrzuca wszystko od razu, a potem idzie do pralni. To dobrze, że jest taki schludny, ale codzienne prasowanie jego spodni i koszul jest męczące. No i nie nosi też niewyprasowanych skarpetek. Cóż, zmywanie naczyń po obiedzie i wycieranie podłogi jest zrozumiałe. Po domu nie chodzi w kapciach, tylko boso, więc podłoga musi być idealnie czysta.
Znosiłam te wszystkie kaprysy mojego męża. Kochałam go, akceptowałam to, że jest osobą z własnymi przyzwyczajeniami, starałam się uczynić jego życie wygodnym. I za te wszystkie wysiłki zostałam zganiona: mój mąż oskarżył mnie o krótkowzroczność.
Nie mam czasu na czytanie. Jestem tak zmęczona, że jak usiądę na kanapie bez robienia czegoś aktywnego, typu przyszywanie guzików czy wycinanie kłaczków z ubrań, to od razu zaczynam przysypiać. W drodze do i z pracy słucham audiobooków i nie wybieram jakichś ciężkich klasyków, bo w pracy obciążą mi głowę do tego stopnia, że "mi się nie chce", tylko fantastykę.
Mój mąż w ogóle nie uważa tego za literaturę. Bo po pierwsze audiobooki to jakaś podróbka, a po drugie on uważa, że fantasy to książki dla dzieci. Wraca z pracy, je obiad i siada do oglądania filmu, czytania książek, ewentualnie idzie na spektakl, bo może się łatwo urwać z pracy albo zasłania się jakimiś sprawami na mieście. On pracuje od dziesiątej rano, a ja od siódmej.
Oczywiście kładę się spać wcześniej, bo wcześniej muszę wstać. Zanim skończę prace domowe i doprowadzę się do porządku, jestem już wyczerpana i nie mam czasu na książki i dyskusje o najnowszym arcydziele kina artystycznego. Ale słyszałam skargę mojego męża. Nie chce mieszkać ze służącą. Rozumiem. Teraz mąż ma inne powody do niezadowolenia. Koniec z urozmaiconymi obiadami każdego dnia, koniec z wyprasowanymi skarpetkami: nie jestem służącą, ale czas iść do teatru. Okazuje się, że to łatwe, gdy nie trzeba biec do domu, by ugotować obiad i zrobić pranie.
Jeśli po pracy nie robi się zupełnie nic, można obejrzeć film i podyskutować o koncercie, czemu nie? Tylko mój mąż znowu jest niezadowolony, zasugerowałam, żeby zatrudnił gosposię, skoro bez niej czuje się tak niekomfortowo. Ja sobie z tym radzę, ale on zawsze wariuje: nie ma koszul, chce, żeby jego obiad był gorący i świeży. Mój mąż nie rozumie, dlaczego tak się zachowuję. Albo udawał, że nie rozumie. Ale nie przeprosił, nie próbował ze mną rozmawiać i zmienić sytuacji, a ja zdecydowałam, że koniec z uganianiem się za nim.
Zrobiłam już wystarczająco dużo, a w zamian dostałam tylko chamstwo i stwierdzenie, że traktuje mnie jak służącą. Jak jedno zdanie może zniszczyć związek w jednej chwili. Wcześniej nie wierzyłam, że tak może się stać, ale teraz wiem na pewno. Będzie rozwód, ponieważ mój mąż nie wyciągnął żadnych wniosków z tej sytuacji, ale ja tak.
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Po tym nawożeniu grudnik będzie uginał się od kwiatów
O tym się mówi: Zarobki prezydenta USA. Taką kwotę otrzyma Donald Trump
