Teraz mój były narzeczony i jego matka wmawiają wszystkim, że do ślubu nie doszło, bo źle traktowałam jego córkę.
Mam teraz dwadzieścia sześć lat. Mam doświadczenie długiego związku, ale nie doszło do zaobrączkowania. Ciężko było mi się rozstać, związek wyczerpał mnie psychicznie i pozostawił wiele kompleksów, więc przez długi czas nawet nie myślałam o zrobieniu tego ponownie. Ale około rok temu poznałam Tomka.
Poznaliśmy się w pracy, gdzie dostał posadę na miejsce mojej koleżanki, która poszła na urlop macierzyński. Dzieliliśmy to samo biuro, więc od razu zaczęliśmy rozmawiać. Komunikacja zawodowa szybko przerodziła się w komunikację osobistą. Zaczęliśmy razem wychodzić z pracy, chodzić na spacery, czasem do kawiarni.
Związek zaczął się jakoś sam. Kilka miesięcy później wyznał, że ma córkę z pierwszego małżeństwa. Wiedziałam, że był już żonaty, ale wcześniej nie wspominał o swojej córce. "Polubiłem cię tak bardzo, że bałem się cię przestraszyć. Ale rozumiem, że ważne jest, aby porozmawiać o tym od razu, ponieważ nie każdy może umawiać się z mężczyzną, który ma dziecko".
Podobało mi się to podejście, chociaż byłam zdezorientowana, że nie wspomniał o tym wcześniej. Dziewczynka miała na imię Basia i miała już pięć lat. Jak zrozumiałam, Tomek nie miał zbyt spokojnego rozstania z matką Basi. Nie walczyła o córkę, więc dziewczynka została z ojcem. Miał własne mieszkanie, w którym mieszkał z córką, a matka odwiedzała ich codziennie, czasami zabierając dziecko na weekend.
Nie spieszył się z przedstawieniem mnie Basi, a ja też się nie spieszyłam. Rozumiałam, że ten dzień nadejdzie. "Nie chcę narażać dziecka na stres po raz kolejny. Ona bardzo szybko przywiązuje się do ludzi. Przedstawię ją, gdy będziemy wiedzieć, że jesteśmy razem na poważnie." Te słowa mnie zabolały, ale postanowiłam nie drążyć tematu. Wszystko musi się potoczyć swoim torem i zobaczymy.
Spotykaliśmy się jeszcze przez kilka miesięcy, a potem Tomek zaproponował, żebym wyszła za niego i zamieszkała z nim. "Jesteśmy dorośli, powinniśmy się dogadać, przyzwyczaić do siebie."
Byłam trochę zdezorientowana jego pośpiechem, ale naprawdę kochałam tego faceta i chciałam za niego wyjść, więc się zgodziłam. Oczywiście bałam się, jak dogadam się z jego córką, czy mnie zaakceptuje, ale pan młody obiecał, że wszystko będzie dobrze i że ma cudowne dziecko.
Przez pierwsze dwa tygodnie nie było żadnych problemów, Basia była bardzo skromna i spokojna. Jak teraz rozumiem, po prostu przyzwyczajała się do nowej osoby. Od razu zauważyłam, że dziewczyna jest rozpieszczona. Na początku nie rzucało się to w oczy, ale potem stawało się coraz bardziej zauważalne.
Nie sprzątała swoich zabawek, była bardzo wybredna w kwestii jedzenia i była przyzwyczajona do pozytywnej reakcji na każdą jej zachciankę. Ponieważ nie miałam doświadczenia w wychowywaniu dzieci, nie zawracałam sobie głowy udzielaniem rad. Ogólnie rzecz biorąc, starałam się trzymać z daleka i obserwować.
Zrozumiałam, że muszę się jakoś włączyć. Chociaż nie rozumiałam jak, nie mogłam upomnieć dziecka. Jeśli czegoś jej zabroniłam, wpadała w furię, a jej ojciec i babcia rzucali się, by ją pocieszyć, natychmiast anulując zakaz. Na moje nieśmiałe uwagi nie było żadnej reakcji, a każda próba przywołania Basi do porządku natychmiast kończyła się skandalem.
Ojciec i babcia stawali po stronie dziecka, podkreślając, że nie mam własnych dzieci, więc to nie ma ze mną nic wspólnego. Kiedy po prostu zignorowałam to, co robiło dziecko, zaczęli mnie ganić za to, że w ogóle nie zajmowałam się dziewczynką. "Musisz dogadać się z moją córką, inaczej to nie będzie rodzina" - powiedział mi Tomek.
"Dogadać się oznacza skakać przed nią tak jak ty i spełniać każde jej życzenie. Nie możesz komentować, nie możesz edukować, nie możesz zabronić — możesz tylko pobłażać". "Po prostu nie lubisz Basi, bo nie jest twoją rodziną" - powiedział narzeczony.
Usiadłam, pomyślałam i poszłam się spakować. Nie mam nic do roboty w tej rodzinie. Nie zamierzam stać się kolejną marionetką rozpieszczonego dziecka, oni nie zamierzają go wychowywać, a mi na to nie pozwolą. To wszystko skończy się bardzo źle. Z tymi słowami opuściłam dom mojego narzeczonego. Teraz Tomek i jego matka chodzą i mówią, jaką jestem okropną kobietą, jak obraziłam moją pasierbicę i dlatego mnie wyrzucili. Nawet nie próbuję przekonywać nikogo, kto tutaj zawinił.
Zerknij: Wojskowe śmigłowce wezwane do pomocy. Kolejne miasto zagrożone. Wielka awaria
