Ciężko było mi żyć na utrzymaniu babci ze strony ojca, zwłaszcza że Piotr kontrolował każdy grosz, który matka wydawała na mnie.
W pierwszej klasie liceum wysłano mnie do szkoły gdzie indziej, ale kiedy wróciłam do domu na wakacje, odkryłam, że matka oczekuje, że będę żyć na własną rękę, bez polegania na ich pomocy i wsparciu.
Ogólnie rzecz biorąc, zamieszkałam z babcią, zrywając relacje z matką i siostrą. Nawet na targu, przy rzadkich okazjach, oczy mojej matki rzadko spotykały się z moimi, co wskazywało na jej ciągły niepokój wokół mnie.
Kiedy moja babcia odeszła przed swoimi 90 urodzinami, ku mojemu zaskoczeniu, moja matka i Nadia nagle się pojawiły. Zamiast złożyć kondolencje, zaczęły spekulować na temat przybliżonego kosztu mieszkania.
Powiedziałam im, że zostanę w domu babci z rodziną, ale moja matka nalegała na jego sprzedaż, podkreślając więzi rodzinne i sugerując powszechne prawa mieszkaniowe. Mój mąż wyprowadził nieproszonych gości, a one zagroziły pozwem o spadek, do czego nigdy nie doszło.
Rok później, pomimo dużych inwestycji w mieszkanie, borykałam się z ciągłymi problemami uniemożliwiającymi naszej rodzinie przeprowadzkę.
Zastanawiając się nad oskarżeniami mojej matki, próbowałam zrozumieć, czy moje problemy były związane z faktem, że nie podzieliłam się moim spadkiem. Nadal mam wątpliwości, czy postąpiłam słusznie, nie dzieląc się spadkiem z Nadią...
