O dziwo, dobrze chodziła, a po dziewięciu miesiącach urodziła mnie bez żadnych problemów. Mama powiedziała mi, że nawet doświadczone położne i lekarze byli zaskoczeni, jak dobrze wszystko poszło, a potem dali przykład dużo młodszym kobietom:
"Czego się boisz, ta mama rodziła po raz pierwszy, w wieku czterdziestu dwóch lat, wszystko poszło jak w zegarku!" Kobiety na oddziale pytały moją mamę ze zdziwieniem, czy lekarze zmyślają, ale mama tylko uśmiechnęła się radośnie i czekała na wypis.
Po raz pierwszy poczułam wiek mojej mamy w przedszkolu, kiedy niania, która była zastępczynią w naszej grupie, zawołała mnie z placu zabaw:
- Nadia, biegnij, babcia przyszła po ciebie!
Zawstydzona mama nie poprawiła niani, ale moja koleżanka z klasy, Ola, roześmiała się i zaczęła wykrzykiwać przekomarzania na temat starej mamy. Nie zastanawiałam się długo i uderzyłam ją w głowę gałęzią, która była pod ręką. Cios nie był silny, ale twarz Oli została dokładnie podrapana przez kolce.
Stało się to akurat w momencie, gdy jej matka pojawiła się na placu zabaw i zrobiła wielką aferę o "łobuza", którego "albo mama, albo babcia" nie może wychować.
Jej "albo mama, albo babcia" zapadła mi głęboko w pamięć i od tego dnia zaczęłam mścić się na Oli przy każdej nadarzającej się okazji, ale jednocześnie zaczęłam się wstydzić, że moja mama naprawdę wyglądała staro. Próbowałam znaleźć odpowiedni moment, by do niej podbiec tak, by nikt tego nie widział.
Kiedy zaczęła się szkoła, byłam przerażona myślą, że mój ojciec lub matka mogą być również nazywani "dziadkiem" lub "babcią" na zebraniu z rodzicami. Nauczyciele nigdy nie mieli do mnie żadnych pretensji, starałam się uczyć wzorowo, a na zebraniach nie było żadnych pytań.
Im byłam starsza, tym bardziej wstydziłam się wieku moich rodziców. Pewnego dnia, gdy miałam już czternaście lat, mama przyszła po mnie do szkoły muzycznej.
Jesienne dni są krótkie, a ona martwiła się o bezpieczny powrót do domu po ciemku. Kiedy zobaczyłam mamę przed szkołą, byłam na tyle rozemocjonowana, że powiedziałam, że jestem w stanie sama chodzić i jej obecność wcale nie jest konieczna. Pamiętam, że moja mama była zdezorientowana, nie miała pojęcia o prawdziwym powodzie mojej reakcji...
Już będąc na studiach, zaczęłam spotykać się z kolegą ze studiów. Został nam tylko rok do ukończenia studiów, związek stawał się coraz poważniejszy, Kostek przedstawił mnie swoim rodzicom, przedstawiając mnie jako "jego dziewczynę Nadię". Czułam, że Kostek chce się ze mną spotykać, ale ciągle odkładałam ten moment, gdy miał poznać moich rodziców. W końcu pewnego dnia, po naszej randce w parku, Kostek przejął inicjatywę:
- To teraz chodźmy po tort, szampana, kwiaty i chodźmy do twoich rodziców!
Ponieważ nie odmówiłam, Kostek tylko się roześmiał i powiedział, że chce w końcu poznać swojego przyszłego teścia i teściową. Jedyne, do czego go namówiłam, to zadzwonić i uprzedzić ich o naszej niespodziewanej wizycie.
Kiedy dotarliśmy do naszego domu, Kostek przywitał się z ojcem i nastąpiła zauważalna przerwa, gdy wręczał kwiaty mojej matce. Kostek spojrzał uważnie na matkę i dopiero po kilku sekundach pomyślał o przedstawieniu się.
Atmosfera przy stole była dość swobodna, wszyscy zachowywali się bardzo swobodnie, chyba tylko ja byłam trochę sztywna, martwiąc się, że moi rodzice wydadzą się mu zbyt starzy.
Po kolacji Kostek i mój ojciec zostali sami w gabinecie i żywo o czymś dyskutowali, nie zwracając uwagi na to, że już dawno pozmywałyśmy naczynia i czekałyśmy na ich powrót z krainy inżynierskich pomysłów.
Kiedy spotkaliśmy się następnego dnia, zapytałam Kostka, dlaczego tak się wahał, kiedy wręczał mojej matce kwiaty. A mój narzeczony odpowiedział:
- Byłem po prostu bardzo zaskoczony tym, jak piękna jest twoja mama!
Zarumieniłam się, przypominając sobie moje obawy o "dziadka" i "babcię", a Kostek kontynuował:
- I twój ojciec! Od dawna marzyłem o takim rozmówcy, który łatwo rozumie, co chcę powiedzieć, będziemy mieli z nim wiele wspólnego!
Tego dnia wróciłam do domu z ciastem i szampanem. Kiedy ojciec spotkał mnie na korytarzu, był zaskoczony:
- Nadia, co my dzisiaj świętujemy? Tak bardzo nas rozpieszczasz!
A ja odłożyłam tort i szampana, uściskałam ojca i matkę, którzy wyszli z pokoju i powiedziałam:
- Dziś świętujemy wyzwolenie od stereotypów! Jesteście najlepsi!
Mama trochę płakała, a potem usiedliśmy razem w kuchni i wspominaliśmy te wszystkie lata, które minęły tak niepostrzeżenie... Szczerze mówiąc, nie pamiętam cieplejszego i bardziej szczerego wieczoru w naszej rodzinie...
Nie przegap: Z życia wzięte. "Syn powiedział matce, że się ożenił. Nie zrobił wesela": Dlaczego zdecydował się na taki krok
