Już w młodości musiała znosić trudy dorosłości. Jej ojciec odszedł wcześnie, a matka zachorowała... Młoda dziewczyna została zmuszona do porzucenia studiów i pójścia do pracy, aby zarobić trochę grosza na kawałek chleba.
To właśnie tam, w pracy, poznała Jacka, który był jej szefem. Ze względu na swoją naiwność i brak doświadczenia, Zosia zaufała temu mężczyźnie i uwierzyła w miłość. Ale trzy miesiące później, kiedy powiedziała ukochanemu, że jest w ciąży, straciła nie tylko nadzieję na szczęśliwą przyszłość, ale także pracę. Jacek nie chciał być tematem plotek, więc zwolnił swoją ciężarną pracownicę.
Nie panując nad gniewem, dziewczyna opuściła rodzinne miasto i wyruszyła w poszukiwaniu lepszego życia. O opiekę nad chorą mamą poprosiła sąsiadkę. Kiedy urodziła się Stefania, Zosia po raz pierwszy w życiu poczuła, jak to jest być szczęśliwą.
Choć dziewczynka nie dorastała w bogactwie, a jej matki nie było stać na drogie prezenty, najważniejsze było to, że otaczała ją miłość. Stefa wyrosła na piękną i inteligentną dziewczynę. Samodzielnie dostała się do szkoły medycznej, którą ukończyła z wyróżnieniem.
Następnie rozpoczęła pracę w prywatnej klinice, gdzie poznała swojego przyszłego męża. Wiadomość o zbliżającym się ślubie córki była dla Zosi pewnym szokiem, ale była szczęśliwa. Kobieta nie miała jednak żadnych oszczędności, ponieważ wszystkie swoje zarobki wysyłała chorej matce.
Znalazła jednak wyjście z tej sytuacji. Po raz pierwszy przed ślubem spotkała się ze swoimi swatami. Chcieli omówić kilka kwestii ceremonialnych. Ich dom był duży i piękny. Wszystko w domu lśniło czystością i szykiem.
Para miała o sobie bardzo wysokie mniemanie. Przez cały wieczór wychwalali swoje bogactwo i szczegółowo opowiadali, ile kosztowało wszystko w ich domu. "Teściowo, nie martw się, widzimy, że nie możesz zorganizować wesele dla swojej córki, więc zajmiemy się wszystkimi wydatkami. Chcesz, żebyśmy zapłacili także za ciebie, czy dasz sobie radę?"
Te sarkastyczne pytania padały z ust matki pana młodego. Zosia czuła się nieswojo w pobliżu tych ludzi, ale nie zwracała uwagi na ich słowa. Dla niej najważniejsze było szczęście córki, a zresztą mogła sobie poradzić. W dniu ślubu Zofia patrzyła ze łzami w oczach, jak jej córka jest ubierana. Stefa była prawdziwą pięknością w tej białej sukni.
Może nie był to drogi model z najnowszej kolekcji znanego projektanta, ale Zofia była w stanie sama kupić suknię dla córki. Nawiasem mówiąc, sama też zapłaciła za gości. Swatom nigdy nie znudziło się przechwalanie przed gośćmi i przypisywanie sobie wszystkich zasług.
"Spójrzcie, jaki wspaniały ślub zorganizowaliśmy dla naszych dzieci". Zofia nie zwracała na nich uwagi, ponieważ po dzisiejszym wieczorze nie spotka już tych aroganckich ludzi. Kiedy nadszedł czas wręczania prezentów, zaczęli od rodziców pana młodego. Oni, ze swoim zwykłym egocentryzmem, najpierw ogłosili prezenty. A potem je wręczyli.
Była to zagraniczna podróż poślubna. Wszyscy goście zaczęli głośno bić brawo i chwalić ich za hojność. Kiedy przyszła kolej na matkę panny młodej, goście obojętnie wrócili do świętowania, nie patrząc na kobietę.
"Synu, dziś daję ci cenniejszy prezent — moją córkę Stefę. Proszę cię, abyś dbał o nią i kochał ją do ostatniego tchu. Myślę, że po miesiącu miodowym będziesz chciał wrócić do własnego domu, więc daję ci klucze do mieszkania".
Goście mieli otwarte usta ze zdziwienia, a swaci byli wściekli. Jak to możliwe, że ta prosta kobieta przebiła ich prezent? Nowożeńcy podeszli do Zofii i ukłonili się nisko, dziękując jej nie tyle za prezent, co za miłe słowa.
