Wspomnienia dzieciństwa wywołują u mnie uśmiech i ciepłe uczucie nostalgii. Dobrze pamiętam, jak pomagałam mamie gotować i nakrywać do świątecznego stołu.
Moja mama bardzo lubiła gości, a na każde wakacje w naszym domu gromadzili się liczni krewni. Nawet jeśli moi znajomi wpadali na chwilę, moja mama zawsze starała się wszystkich nakarmić i podać herbatę. Drzwi naszego domu były zawsze otwarte, a dla gości był poczęstunek.
Staram się podtrzymywać rodzinne tradycje, zwłaszcza że od najmłodszych lat lubię bawić się w kuchni. Teraz bliscy przyjaciele i krewni zbierają się na święta przy stole już w moim domu.
Przygotowuję do każdego święta, staram się, aby stół był nie tylko smaczny, ale i urozmaicony, ciągle szukam nowych przepisów, nakrywam do stołu w oryginalny sposób.
Szkoda, że wszystkie moje wysiłki są dla gości brane za pewnik. Z biegiem czasu goście prawie przestali dziękować za ciepłe przyjęcie i pyszne jedzenie. Biorąc pod uwagę, że prawie wszystko ze stołu jest zjadane lub zabierane do domu przez gości, chciałabym usłyszeć proste podziękowanie. Chociaż to, że bliscy nie wiedzą, jak lub nie chcą dziękować, nie jest najsmutniejsze.
Zawsze uważałam, że mój mąż zbyt surowo ocenia moją rodzinę. Nie rozumie, dlaczego na każde święta gromadzę kilkadziesiąt osób, z których większość nie zaprasza nas nawet na herbatę do ich domu. Zawsze mu się sprzeciwiałam, tłumacząc, że nie chciałam odmówić komunikacji z tymi, którzy są ze mną spokrewnieni. Moja opinia się zmieniła po serii wspólnych świąt.
Zimowe i pierwsze wiosenne święta, krewni jak zawsze spotkali się w moim domu. Podczas tych spotkań zaczęłam zauważać, że moi krewni zaczęli wygłaszać nieprzyjemne uwagi i narzekać na mnie. Po pierwsze sałatka okazała się niedosolona, po drugie w domu wino było pyszne, a ja mam „burdę ze sklepu”, po trzecie nie podoba im się mój strój - nie wyglądam wystarczająco świątecznie.
Początkowo starałam się ignorować te uwagi, ale podczas obchodów moich urodzin kielich cierpliwości przepełnił się. Na świątecznym stole kładę moją ulubioną sałatkę, którą zawsze robię. Jeden z gości, widząc to danie ze złośliwością, zapytał: „ Anna, czy nie ma już oryginalnych pomysłów? Rezygnujesz ze stanowiska hostessy. Reszta gości poparła jego atak przyjaznym śmiechem.
Nie zaczęłam płakać, choć było to bardzo obraźliwe, ale zasugerowałam: „Następnym razem będziemy świętować u jednego z was. Biegnij do stolika w moim domu, jak tylko przekroczysz próg i jakoś wszyscy zapominają podziękować. Jeśli masz dość mojego jedzenia, nie możesz przyjść do restauracji na naszą rocznicę z moim mężem ”.
Przy stole natychmiast zrobiło się cicho, wszyscy w milczeniu patrzyli na talerze i bali się podnieść oczy. Przez cały wieczór przy stole prawie nie było rozmowy, tylko sporadycznie krewni wymieniali ostrożne zdania. Żaden z moich bliskich nigdy mnie nie przeprosił, ale co najważniejsze, zdałam sobie sprawę, że bliskimi osobami nie są ci, z którymi łączy cię wspólna krew, ale ci, z którymi rozpoznajesz radość i smutek, którzy wesprą i ogrzeją w każdej sytuacji.
O tym się mówi: Ponure fakty na temat choroby Jacka Rozenka ujrzały światło dzienne. Aktor przerwał milczenie
