Urodziłam się w Warszawie i tutaj dorastałam. W wieku 29 lat pobraliśmy się z Mikołajem, którego poznaliśmy w pracy. Byłam wtedy programistką w jednej ze szkół, później przyszedł do nas do pracy, dostał pracę w naszym dziale.
Z moich obserwacji wynika, że informatycy to bardzo nieśmiali ludzie, ale zdeterminowani. Naturalnie, gdy kobieta i mężczyzna pracują na co dzień w tej samej przestrzeni i na podobnych stanowiskach, komunikacja jest łatwa i szybka. Tak zaczął się nasz romans, który potem przerodził się w związek, który zalegalizowaliśmy.
Jak u każdego, okres miodowego miesiąca minął niepostrzeżenie i zaczęło się codzienne życie, praca, dom, weekendy w domu, pranie i sprzątanie. Jedyną dobrą rzeczą jest to, że oboje jesteśmy pasjonatami, więc nie będziemy wymagać od siebie uwagi.
W tej chwili mamy już własną nieruchomość, w tym celu sprzedaliśmy jednopokojowe mieszkanie, w którym zaczęliśmy nasze wspólne życie. Oczywiście planowaliśmy rozwijać nasz związek i mieć dzieci. Byłam pochłonięta ideą kontynuowania naszej rodziny w naszych dzieciach, czułam, że jest to dla nas konieczne.
Jednak Mikołaj nie widział tego w ten sposób. Myślał o własnym rozwoju, dostał ciekawsze stanowisko, zaczął pełnić inne funkcje i otrzymywać za to duże wynagrodzenie. Nie mogę powiedzieć, że zawsze dążył do dużej pensji.
Zaczęłam spędzać więcej czasu w domu, tworząc przytulność, urządzając mieszkanie. Mikołaj nie chciał myśleć o dzieciach, na tym gruncie mieliśmy nieporozumienia. Wydarzenia, które doprowadziły do rozpadu związku, byłyby znacznie łagodniejsze, gdybyśmy nie zgromadzili wielu wzajemnych roszczeń i wykroczeń.
Moja teściowa, Anna, miała urodziny, skończyła 60 lat. Święto obchodziła w domu z rodziną i przyjaciółmi. Było dużo gości, był brat Mikołaja z dziećmi i żoną, przyjaciele teściowej z rodzinami. Stół był bogato zastawiony, wprost pękał w szwach od jedzenia.
Mam bardzo spokojne zachowanie, jeśli chodzi o posiłki, nie jem dużo. Ale mój mąż jest zupełnie inną osobą pod tym względem, nawet w domu je jak kanarek, a na uroczystościach rodzinnych je tak, jakby to był ostatni raz — jak wróbelek, który zjada tyle, ile sam waży...
Właśnie tutaj jego matka zauważyła, że Mikołaj ma zwiększony apetyt. Kiedy życzenia się skończyły, a przyjaciele usiedli w milczeniu przy stole i kontynuowali jedzenie, teściowa zapytała donośnym głosem: "Twoja małżonka w ogóle nie gotuje? To zjedz tu synu, bo więcej tak pysznie nie zjesz!"
Po takich komentarzach nastąpiły szydercze drwiny ze strony gości, a ja poczułam się bardzo zażenowana i zawstydzona. Mój małżonek w tym czasie nawet nie przestał jeść, nie zareagował w żaden sposób. Nie zadał sobie trudu, by powiedzieć mamie, że codziennie gotuję świeże jedzenie, zarówno rano, jak i wieczorem. Wracam do domu z pełnymi torbami ze sklepu.
Ogarnęła mnie niechęć, nie czekałam na ciasto i herbatę, wstałam, pożegnałam się ze wszystkimi i wyszłam. W drodze do domu zdałam sobie sprawę, że wydarzył się najbardziej odkrywczy moment w naszych relacjach z moim małżonkiem. Sytuacja została sprowokowana, a on nie stanął w mojej obronie, ale pokazał swoje prawdziwe oblicze. Tydzień później porozmawialiśmy i postanowiliśmy zakończyć nasze małżeństwo. A teraz wcale nie żałuję końca naszego związku.
To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. „Mówiłam ci, że do porannej herbaty lubię zjeść naleśniki. Czemu ich nie zrobiłaś” powiedziała mi teściowa
