Świece paliły się spokojnym płomieniem, a na stole stało wino, które wybrał na tę okazję. Nasza 30. rocznica ślubu miała być wyjątkowa – wspomnieniem lat, które spędziliśmy razem.
Uśmiechałam się do niego, w myślach dziękując losowi za naszą miłość, za rodzinę, za wspólne życie. Ale jego twarz była inna. Nie uśmiechał się. Coś w jego oczach mówiło mi, że ten wieczór nie będzie taki, jak sobie wyobrażałam.
„Musimy porozmawiać” – zaczął, odkładając kieliszek wina na stół. Jego głos był dziwnie obcy, zimny, jakby mówił do kogoś, kogo ledwo zna. „Od dawna chcę ci coś powiedzieć, ale nie miałem odwagi.”
Czułam, jak serce zaczyna bić szybciej. Coś w tonie jego głosu wzbudziło we mnie niepokój.
„O co chodzi?” – zapytałam, próbując zapanować nad drżeniem w głosie.
Wziął głęboki oddech. „Jest ktoś inny” – powiedział. Te trzy słowa uderzyły mnie jak cios w brzuch. „Kocham ją. Jestem z nią od roku.”
Patrzyłam na niego, próbując zrozumieć, co właśnie usłyszałam. Ktoś inny? Rok? Miłość? Wszystko to brzmiało jak absurdalny żart. „To jakiś głupi żart, prawda?” – zapytałam, choć wiedziałam, że nie żartuje.
„Nie, to nie jest żart” – powiedział spokojnie. „Przepraszam, ale nie mogę dłużej żyć w kłamstwie. Nie kocham cię już.”
Każde jego słowo było jak kolejne uderzenie. Trzydzieści lat. Trzy dekady wspólnych wspomnień, dzieci, podróży, śmiechu i łez. Czy to wszystko było niczym?
„Dlaczego właśnie dzisiaj?” – wyszeptałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu. „Dlaczego w naszą rocznicę?”
„Chciałem być szczery” – odpowiedział, jakby szczerość mogła naprawić to, co właśnie roztrzaskał. „Musiałem to powiedzieć. Ona nie chce być więcej w ukryciu.”
„Ona?!” – wybuchłam. „Więc to wszystko dlatego, że ona nie chce być w ukryciu? A co z naszym życiem? Z naszą rodziną? Z tym wszystkim, co zbudowaliśmy?”
Zamilkł, a ja patrzyłam na niego, szukając w jego twarzy jakiejkolwiek oznaki żalu, bólu, czegoś, co mogłoby pokazać, że choć trochę go to obchodzi. Ale on po prostu siedział tam, jakby już dawno podjął decyzję.
Wstałam od stołu, nie mogąc znieść jego obecności. „Wszystko, co mieliśmy, to kłamstwo” – powiedziałam, odwracając się od niego. „Nie wiem, kim jesteś, ale nie jesteś już moim mężem.”
Tamtej nocy nie spałam. Patrzyłam na zdjęcia na ścianie – nasze wspólne uśmiechy, wakacje, chwile szczęścia. Wszystko wydawało się teraz jakimś złudzeniem, fikcją, którą stworzyliśmy, by ukryć prawdę.
Rano, gdy się obudziłam, wiedziałam jedno. Nasze trzydzieści lat może i były prawdziwe dla mnie, ale nie dla niego. Nie mogłam tego zmienić. Ale mogłam zdecydować, co zrobię z kolejnymi latami mojego życia.
„Wyjdź” – powiedziałam mu bez wahania, gdy przyszedł do kuchni. „Jeśli wybrałeś inną, to idź do niej. Ale nie oczekuj, że będę patrzeć, jak niszczysz wszystko, co było dla mnie ważne.”
Odszedł tego samego dnia. A ja? Zaczęłam budować swoje życie od nowa, choć serce wciąż krwawiło. Bo czasem największy dramat polega na tym, że musisz wstać, kiedy ktoś zburzył twój świat.
To też może cię zainteresować: Katarzyna Cichopek i Maciej Kurzajewski mają powody do świętowania. Wiemy, gdzie teraz zamieszkają
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Smutne wieści z domu Ewy Bem. Znowu straciła bliską osobę. Piosenkarka pogrążona w żałobie
