Od samego rana czułam ekscytację. Dziś miała być nasza piętnasta rocznica ślubu – dzień, który planowałam od tygodni. Włożyłam swoją ulubioną sukienkę, przygotowałam kolację, a na stole ustawiłam świece, które zawsze tworzyły ciepły, romantyczny nastrój. Czekałam na Pawła, mojego męża, z którym dzieliłam życie pełne wzlotów i upadków, ale zawsze wierzyłam, że to życie było nasze.


Zegar wybijał kolejne godziny, a Paweł wciąż nie wracał. Myślałam, że może utknął w pracy albo przygotował dla mnie niespodziankę. W końcu usłyszałam dźwięk kluczy w drzwiach. Zerwałam się z krzesła, by go przywitać, ale zamiast jego uśmiechu zobaczyłam tylko kopertę leżącą na komodzie.


– „Paweł? Gdzie jesteś?” – zawołałam, ale odpowiedziała mi tylko cisza.


Sięgnęłam po kopertę, a moje serce zaczęło bić szybciej. Na papierze widniało moje imię, napisane jego charakterystycznym pismem. Drżącymi rękoma otworzyłam list i zaczęłam czytać.


„Ania,


Wiem, że to, co przeczytasz, złamie Ci serce. Uwierz mi, że nie chciałem, żeby tak to wyglądało. Ale dłużej nie mogę żyć w kłamstwie. Odchodzę. Znalazłem kogoś, kto daje mi to, czego od dawna mi brakuje – spokój, zrozumienie, miłość. Nie chcę Cię dalej oszukiwać, bo zasługujesz na szczerość, nawet jeśli boli.


Nie jestem w stanie tego wyjaśnić w kilku słowach. Wiem tylko, że nie mogę dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz.


Paweł”


W jednej chwili cały mój świat rozpadł się na kawałki. Czytałam te słowa raz za razem, nie mogąc uwierzyć, że to naprawdę się dzieje. Piętnaście lat wspólnego życia – nasze plany, marzenia, wspomnienia – wszystko zniknęło w jednej chwili, zastąpione pustką i bólem, którego nie potrafiłam opisać.


Wciąż trzymając list, usiadłam na podłodze, czując, jak łzy spływają mi po policzkach. Pytania kłębiły się w mojej głowie: Kiedy to się zaczęło? Czy mogłam coś zrobić, żeby temu zapobiec? Dlaczego wybrał ten dzień, naszą rocznicę, by mnie zostawić?


Przez całą noc nie zmrużyłam oka. Siedziałam przy stole, na którym wciąż stała nietknięta kolacja i świece, które dawno już zgasły. Próbowałam zrozumieć, co zrobiłam źle. Czy byłam zbyt wymagająca? Czy przestałam być dla niego atrakcyjna? A może po prostu znudził się naszym życiem?


W kolejnych dniach czułam, jak świat wokół mnie traci sens. Ludzie dzwonili, pytali, jak się czuję, ale nie potrafiłam z nikim rozmawiać. Każda próba wyjścia z domu kończyła się tym, że wracałam do pustych ścian, które przypominały mi o nim. Nasze zdjęcia, jego rzeczy – wszystko było jak echo przeszłości, które nie chciało mnie opuścić.


Miesiąc później dowiedziałam się, z kim odszedł. Była to kobieta z jego pracy, młodsza o dziesięć lat. Informację tę przyniosła sąsiadka, która „przypadkiem” widziała ich razem. Wiedziałam, że to nie zmieni niczego, ale ból stawał się jeszcze większy. Czułam się oszukana, zdradzona, jakbym przez te piętnaście lat żyła w iluzji.


Teraz, gdy mijają miesiące, próbuję odbudować swoje życie. Zaczynam od małych kroków – porządkuję dom, wychodzę na spacery, próbuję znaleźć pracę. Wciąż czuję jego brak, ale powoli uczę się oddychać na nowo.


Choć Paweł zabrał ze sobą część mnie, wiem jedno: nie pozwolę, by jego decyzja zniszczyła całe moje życie. Każdy dzień to walka, ale też szansa na to, by odnaleźć siebie – tę kobietę, którą byłam, zanim oddałam wszystko dla mężczyzny, który nie był tego wart.


To też może cię zainteresować: Sebastian Karpiel-Bułecka szczerze o Kościele i wierze. Zabrał też głos o gwiazdach dokonujących apostazji


Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Z życia wzięte. "Synowa oskarżyła mnie o manipulowanie jej dziećmi": Zakazała kontaktów z wnukami