Nasza córka wzięła ślub ledwie dwa lata temu. Sporo kosztowało nas zorganizowanie tej uroczystości, a teraz Karolina ogłosiła, że chce się rozwieść.
"Ja wszystko rozumiem córeczko. Nie mam nic przeciwko rozwodom, ale czy ty w ogóle próbowałaś uratować swoją rodzinę?" - zapytałam, próbując być wyrozumiała.
"Mamo, nie zamierzam spędzić z nim kolejnych lat, próbując uratować coś, co jest skazane na porażkę. Wszystko już zrozumiałam. Ta decyzja jest ostateczna" – odpowiedziała mi surowo córka.
Jednak nadal dręczył mnie niepokój. Po pierwsze, byłam zła, bo wydaliśmy ogromną sumę pieniędzy na organizację wesela, a teraz wszystko pójdzie na marne. Karolina nawet nas nie przeprosiła za to, że te pieniądze poszły na marne.
Po drugie, zaczęłam się zastanawiać nad tym, gdzie będzie teraz mieszkać moja córka. Po ślubie zamieszkała z mężem w mieszkaniu, które kupili mu jego rodzice przed ślubem. Mieszkanie należało tylko do niego i moja córka nie miała do niego żadnych praw. Z jej zarobkami może jej po prostu nie wystarczyć na wynajęcie mieszkania.
Mimo wszystko starałam się odsunąć od siebie te wszystkie myśli i wspierać córkę jak tylko mogłam. Tydzień po tym, jak ogłosiła nam rozwód, wprowadziła się do nas. Powiedziała, że rozpoczął się proces rozwodowy i nie chce widywać się ze swoim byłym.
Nie zadawałem pytań o jej plany na przyszłość. Uważała, że jej córka powinna odejść od tego, czego doświadczyła i trochę odpocząć. Może wtedy spojrzy na to trzeźwym okiem. I tak minął tydzień, potem drugi, a ona nie zaczęła nawet rozmowy o dalszych planach. Przyznam szczerze, że wspólne mieszkanie z córką nie było już dla nas komfortowe jak dawniej.
Oczywiście kochamy naszą córkę, ale jesteśmy już dorosłym pokoleniem, a ona jest bardzo młoda. Wraca późno do domu, przez to się budzimy. Lubi słuchać głośno muzyki, do czego wcale nie jesteśmy przyzwyczajeni. Krótko mówiąc, dorosłe dzieci nie powinny mieszkać z rodzicami, zawsze tak myślałam. Dlatego w pewnym momencie postanowiłam poruszyć temat zamieszkania córki.
"Córeczko myślałaś już o tym, gdzie będziesz mieszkać po rozwodzie?" -zacząłem.
"Jeszcze nie wiem, co dalej" – powiedziała nonszalancko.
Odpowiedź Karoliny mnie zaskoczyła swoją. Myślałam, że po prostu rozważa wszystkie za i przeciw i wybiera najlepszą opcję. Tymczasem okazało się, że po prostu płynęła z nurtem i nawet nie zastanawiała się, gdzie teraz będzie mieszkać.
"Córko, chciałbym, żebyś zajęła się swoją sprawą mieszkaniową. Zbyt długie przebywanie w domu rodziców to zły pomysł. Mnie i twojemu ojcu trudno jest dostosować się do rytmu życia, jaki prowadzisz" – powiedziałam surowo.
"Cóż, nie ma sprawy! Myślałam, że moi rodzice będą mnie wspierać w trudnym okresie, a oni postanowili mnie wygnać z własnego domu. Oto twoje wsparcie" - odpowiedziała córka.
"Ty mówisz o przyzwoitości i manierach! Mieszkasz z nami od kilku tygodni. I nie musisz mnie uczyć, jak się zachować. A potem przypomnę Ci, ile ja i twój ojciec wydaliśmy na Wasze wesele. Nigdy nawet nam nie podziękowałaś".
"Dziękuję za organizację wesela, ale czy wolałbyś, żebym była nieszczęśliwa w małżeństwie i cierpiała tylko dlatego, że ty i tata wydaliście pieniądze na uroczystość?" - powiedziała córka.
Powiedziałam, że nie chcę kontynuować tej rozmowy, bo nie podoba mi się jej ton. Nigdy bym nie pomyślała, że będzie tak do mnie mówić. Karolina uważa się za osobę dorosłą, bo jest już, można by rzec, rozwiedzioną kobietą, ale zachowuje się jak kompletne dziecko. Mam nadzieję, że będzie miała na tyle rozsądku, żeby przejąć kontrolę nad swoim życiem. Albo jej ojciec i ja będziemy musieli podjąć drastyczne kroki.
Myślicie, że mamy rację?
To też może cię zainteresować:
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Koniec współpracy z Telewizją Polską dla Aleksandra Sikory. Znane kulisy jego odejścia
