Niedawno obchodziłam urodziny. Nie przepadam za tego rodzaju uroczystościami. Dlatego zdecydowałam się nie organizować przyjęcia. Zaprosiłam do siebie tylko syna i synową. Od razu powiedziałam im, żeby nie zawracali sobie głowy prezentami. Niestety Natalia mnie nie posłuchała. Po podarku, jaki mi wręczyła, nadal nie mogę się pozbierać.
Moja synowa nazywa siebie osobą kreatywną. Natalia często próbowała swoich sił w różnych rodzajach twórczej aktywności. Każde jej nowe hobby gromadziło kurz na półkach: jej obrazy, robienie na drutach, szycie.
A pieniądze na te niepotrzebne rzeczy zarobił mój syn! Nasza synowa z jakiegoś powodu nie mogła zdobyć przyzwoitego wykształcenia, więc pracowała w nisko płatnej pracy i nie zarabiała na życie: mój syn dobrze się uczył i teraz dobrze zarabia. To ja wychowałam go na takiego zaradnego człowieka. Niestety żony nie wybrał najlepiej.
Nudziła się, siedząc na kasie i ciągle szukała sobie nowego hobby. Tak więc w ich mieszkaniu czasami pojawiały się obrazy wątpliwej urody, a potem drewniane figurki, które kolekcjonowała. Mój syn dźwiga cały ciężar utrzymania rodziny, a przecież muszą spłacić kredyt hipoteczny i kupić wszystko, czego potrzebują!
Na swoim hobby Natalia zarabiała grosze, a mimo to bez przerwy coś robiła, majstrowała. Tak bardzo było mi żal mojego syna.
"Gdybyś nie kupił tych drogich farb, trochę szybciej spłaciłbyś kredyt hipoteczny. Lepiej byłoby kupić sobie buty!" - próbowałam przemówić synowej do rozumu.
"Szukam siebie" - odpowiadała mi. "A Wiktor i tak kupi mi buty!".
Ostatnim razem nawet trochę się pokłóciliśmy z powodu jej najnowszego hobby. Natalia ze złością powiedziała mi, że układanie bukietów nie jest złe, bo to bardzo twórcze hobby. Stwierdziła, że ma już zamówienie, choć dopiero zaczęła. Spojrzałem z powątpiewaniem na jej zakryty papierem stół: bukiety były zrobione z ołówków. Kto tego potrzebuje?
Wróćmy jednak do meritum. Synowa sprawiła mi nieoczekiwaną urodzinową niespodziankę, o której nawet nie chcę z nią rozmawiać. Jak już wspomniałam, w dniu moich urodzin poprosiłam, aby nie wydawać na prezenty. Po pierwsze, nie uważałem tego za święto, po drugie, niech lepiej spłacają kredyt hipoteczny, ja przeżyję bez podarku.
I jakie było moje zdziwienie, gdy nowożeńcy weszli do mieszkania z czymś gigantycznym w rękach. Zaczęłam się martwić. Natalia zaczęła usuwać warstwy, a pod torbami i papierem okazało się... bukiet warzywny. Trochę marchewki, ziemniaków, cebul - wszystko razem ułożyło się w bukiet niczym zwykłe kwiaty.
Między warzywami wystawały pęczki zieleniny. Wszystko to było owinięte w szorstki papier.
„Natalia” – powiedziałam słabo. „Co to jest?”
"Kreatywny i przydatny prezent!" – wesoło odpowiedziała synowa.
Chwyciłam ten koszmarek i szybko zaniosłam go do kuchni. Nie mogłam na niego patrzeć. Słowa nie są w stanie wyrazić, jak bardzo było mi przykro. Dała mi takie śmieszne dzieło! Rozumiem, że ich mała rodzinka nie miała jeszcze zbyt dużo pieniędzy, ale czy nie mogli kupić pudełka czekoladek? To byłoby znacznie lepsze.
Komu w ogóle potrzebna taka kreatywność? Natalia poszła za mną. Postanowiłam zapytać ją, o czym myślała, tworząc tego potwora.
"O tobie" – odpowiedziała zaskoczona.
"Myślałaś, że mogłoby mi się to spodobać?" głos mi lekko drżał z oburzenia.
"Ty niczego nie doceniasz!" - wybuchnęła płaczem. "Do północy nadziewałam warzywa na szaszłyk!" - powiedziała i szybko wyleciała z kuchni.
Od tamtego dnia nie rozmawiałyśmy. Moim zdaniem lepiej w ogóle nie dawać nic niż taki prezent! Rozebrałem ten bukiet na zupę. Szkoda, że nie mogę go równie łatwo wymazać z pamięci.
To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. "Musimy wysłać gdzieś twoją mamę, żeby zwolniła pokój": powiedziała synowa
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Smutna prawda o ostatnich dniach Zbigniewa Wodeckiego. Prawdę zdradza Olga Bończyk
