Zdarzają się też złe matki. I nie bez powodu ludzie latami nie komunikują się z rodzicami. Zycie

Matka Lidii mieszka osobno, ale są jedną rodziną, zarówno według zięcia, jak i dorosłych wnuków. Mama bardzo je wszystkie kocha.

Matka da ostatnią część tego, co ma wnukom i dzieciom. Kiedy dzieci były małe, matka ratowała i ubezpieczała dzieci, siadała z nimi w szpitalu, zabierała je w weekendy na wypoczynek rodziców, spotykała się po szkole, karmiła obiadami, robiła z nimi lekcje, jeździła na oddział. Dorastali — i z radością i smutkiem wszyscy zawsze do niej podchodzą.

Mama zawsze będzie wspierać, uspokajać, znajdować słowa w każdej sytuacji — patrz, a problemy, które wydawały się nierozwiązywalne, nie wyglądają już tak beznadziejnie.

Kiedy jej matka poważnie zachorowała trzy lata temu, Lidia po prostu straciła równowagę. Odkąd jej siostra przyjechała z Kanady, dzień i noc spędzali w szpitalu, szukając lekarzy, organizując konsultacje, zdobywając najlepsze lekarstwa, nie licząc żadnych wydatków.

Aby pomóc matce, byli gotowi na wszystko. Daj nerkę, sprzedaj mieszkanie, wydaj wszystkie pieniądze. Żeby tylko matka wyzdrowiała!

Dzięki Bogu choroba ustąpiła i chociaż mama nadal jest regularnie obserwowana przez specjalistów, to teraz możemy powiedzieć — wszystko zostało w tyle. Jednak Lidia regularnie budzi się zlana zimnym potem: martwi się o swoją matkę. Oby tylko była zdrowa!

W tym samym miejscu, co Lidia, mieszka dobrze po siedemdziesiątce babcia — ta sama Olga. Do niedawna Lidia była przekonana, że jej babcia jest samotna — przez cztery lata, kiedy mieszkali w tym mieszkaniu, nikt nigdy do niej nie przychodził.

Lidia była zmartwiona i zaczęła czasami chodzić do babci po sąsiedzku: składała jej świąteczne zyczenia, przynosiła coś smacznego i oferowała po drodze coś do zabrania ze sklepu lub apteki.

Kilkakrotnie Lidia wzywała do starszej pani pogotowie, a kilka miesięcy temu, jak powinno być, babcia-sąsiadka trafiła do szpitala z podejrzeniem tej samej diagnozy, co u matki Lidii.

Okazało się, że babcia wcale nie była sama. Ma zamożną dorosłą córkę i wnuki. Na sąsiadce nie robiło wrażenia to, że córka nie interesuje sie nią. Jej włosy były dotknięte siwizną, pamięć wypełniona wspomnieniami i wyraźnie nie była rozdarta. Córka obojętnie odebrała rzeczy matki do szpitala, wzięła to, co było potrzebne z listy.

Szczególnie matka nie pozwalała sobie na wizyty, nie biegała do lekarzy, nie dostawała lekarstw. Lidia bardzo chciała pomóc, podzielić się informacjami — bo ostatnio ona i jej siostra wyciągnęły matkę z tych samych kłopotów. A sąsiadka tylko pomachała.

Nie jestem zainteresowana, moja mama jest w szpitalu, wszystko, co konieczne, zrobią lekarze. Nie martw się, to nie twoja sprawa. Nie, no cóż, lekarze oczywiście to zrobią. Jednak Lidia wie lepiej niż ktokolwiek inny: potrzebna jest opieka nad chorymi, opieka, miłość, domowe soki owocowe, leki, które naprawdę pomagają, a nie te, które leczą wszystkich.

- Czy możesz sobie wyobrazić co za bałagan na tym świecie??? - Lidia podzieliła się z przyjacielem.

- Jej matka jest chora! MATKA! A ona co?!

"Nie twój interes!" Jednak ja, obca, zrobiłam więcej dla tej babci niż własna córka! Nie widziałam czegoś takiego od czterech lat! Czy nie ma sumienia?

- A ty nie oceniaj! - Lidia została nagle poważnie zbesztana przez przyjaciela.

- Skąd wiesz, co było między nimi? Może nie zasługiwała na bliski związek z córką. A moja mama jest taka sama — przez całe dzieciństwo kpiła ze mnie, obwiniała mnie za moje porażki, biła mnie codziennie tym, co mogła dostać w swoje ręce. Zacząłem żyć, kiedy uciekłem z domu w wieku dziewiętnastu lat!

Wciąż budzę się zlana zimnym potem po dziecięcych koszmarach. Zdarzają się też złe matki. I nie z dobrego życia ludzie latami nie komunikują się z rodzicami. Tak więc matka zrobiła wiele dobrego dla swojej córki, jeśli tak się zachowuje.